Alıntı:
[SIZE=1]Şimdi ne yazsam sana ve bana dair, "biz" olma(kokma)yacaktır cümle-ler. Ve hiçbir cümle sonunda kavuşturmayacaktır seni(beni) bana(sana). Yani o son noktayı koyduğum halde, cümleler anlatamamış ve getirememiş olacaktır ikimizi bir araya.
Yani, sen ölmeseydin eğer; ben ve sen, biz olurduk...
Ölmek isteyip istemediğini bilmi-yorum. Belki de diyorum içimden, ölmek istedin. O zaman kızıyorum sana ve kabul etmiyorum hiçbir haklı gerekçeni.
Vücudun asılı duruyor karşımda, çırılçıplak. Ve ben, yine bir yağmurlu günde, yanındaki incir ağacının altına çömeliyorum. Ki o incir ağacı ne ölümler gördü, ne yaslara şahit oldu da, kurumadı...
Direniyorum. Hani sen öğrettin ya direnmeyi ve direnirken mücadele etmeyi.
Ama ölümü öğretmedin ki. Buna nasıl direneceğimi bilemiyorum bazen. İçimden geçen bir keman sesi oluyorsun, duyuyorum. Çok kısa, çok güzel. Neden hemen bitiyorsun. Hayaline bi-le sahip çıkamıyorum anlaşılan. Bey-nimde bulanıklaşıyorsun. Ve ben bazen yüzünün çizgilerini dahi hatırlayamıyorum. O zaman daha çok kızıyorum kendime. Peki ben ölseydim, sen yaşı-yor olsaydın, sende unutur muydun yüzümdeki çizgileri ve beni ben yapan gülüşümü... Eğer unuttuğunu bilseydim küserdim sana. Ve sen eğer beni gittiğin yerlerden görüyorsan, duyuyorsan, küsüyor musun acaba?
Küsme ne olur...
Yaşam o kadar acımasız ki. Zaman o kadar vahşi bir canavar ki, anlatamam.
Önüne gelen her şeyi yutup geçi-yor. Elimden zorla alıyor bazen seni. Vermek istemediğime inan ne olur...
Bazen insanlara anlatıyorum seni. Ve seni nasıl sevdiğimi. Ütopik bir aşkım olduğuna inanıyorlar ve dalga geçiyorlar bazen benimle. Ama hata bende.
Öldüğünü söyleyebilseydim eğer onlara, belki anlarlardı; neden seninle hiçbir arada beni göremediklerini...
Neden hep tek başıma ve hep aynı çantayı takarak boynuma, yani hani o senin en çok sevdiğim kırmızı montumla, bazen tebessümle yürüdüğümü gördüklerinde...
Neyse boş ver, şimdi bunlar çok uzak şeyler sana...
Belki de ne komik görünüyoruzdur, böyle küçük şeylerle uğraşarak, oralardan.
Kozmik perspektif, başarısız olduğum bir alandır benim. Düşleyemiyorum bak yine...
Daralıyorum bazen, böyle anlarda. Hani ifade edememek var ya. Yazar olasım geliyor. Yazasım geliyor, yazamıyorum işte. Sen ölmeseydin eğer, bende senin gibi bir yazar olurdum. Bana söz vermiştin, sende en az benim kadar az tanınmış en iyi yazarlardan biri olacaksın diye. Çok tanınmak fikrinden hep rahatsız olurdun. Bazen anlıyorum seni. Çok tanınmak, çok tanımayı gerektiriyor. Çok tanıyınca daha iyi anlıyorsun, herkesin içini. Ve içini görmeye başlayınca insanların; yani belki damarlarındaki kanlarını akarken, bağırsaklarında yemekler süzülürken ve mide asit salgılarken... yok yok, kalplerini görmemek en güzeli. Bağırsaklar fikri daha katlanılabilir...
Ve sen ölmeseydin eğer, adını "Anadolu" koymayı düşlediğimiz oğlumuz dünyaya çoktan gelmiş olurdu. Ve türkülerin sözlerini biz yazardık. Anadolu kokardı evimiz, bir tarhana çorbasıyla nerelerden nerelere giderdik...
Bak yine yaptım aynı şeyi. Seni düşlemeyi. Yani aslında sen yokken, seninle yaşamayı bu denli nasıl becerdiğimi anlayamıyorum. Hep böyle oluyor. Aklıma geliyor bazen konuştuklarımız ve düşlediklerimiz. Ben bu hayatı bırakıyor, onları seninle yaşamaya başlıyorum. Biliyorum bu pek sağlıklı değil ama hoşuma gidiyor. Bir tercihse eğer bu, ben bir ölüyle yaşamayı çoğu zaman tercih ediyorum. Üstelik isteyerek ve bilerek, severek. Çünkü seni sevmeyi hiç bırakmıyorum, unutsam da yüzündeki çizgileri...
Ve hala, aynı evin hayalini kuruyorum. Bazen üst üste on gece, aynı ha-yali baştan çizip-silip, yeniden kuruyorum. Evimizin her karesini ezbere biliyorum. Olur ya bir gün gözlerim kör olursa; hani bıraksalar beni bir başıma, elimle koymuş gibi, çekmecelerin içindekileri dahi bulurum diye düşünüyorum...
Abartma dediğini duyar gibiyim. Ama ne yapayım, değişmiyor bazı şeyler. Ölse de birileri...
Ben hep abartıyorum, sen hep gidiyorsun. Nedensiz, arkada kalan ben oluyorum. Sen de öğrensen artık diyorum, gittiğin yerlerden (bana)geriye dönmeyi...