Bir çıkıştın sen... karanlık dehlizlerimin ucunda ışığına aldanıp, ellerimi uzatttım tutasın diye! bilemezdim sığındığım yüreğin dipsiz uçurumlarla kaplı olduğunu ve yaklaşanı yuttuğunu! oysa geç kalmış baharı bulduğumu sanarak, filiz filiz serpilmişti
duygularım dört bir yana. kimi papatya, kimi de gelincikti ümit vadilerimde, kırılıp tarumar oldu hepsi.
Nasıl da? aldanmışım bakışlarındaki sihire, büyülenmiş gibiydim baktıkça gözbebeklerinin derinliklerine...ah o gözlerin ah! onlar değil miydi?beni
sana ram ettiren, onlar değil miydi? dev gibi kişiliğimi
cüceler gibi alçaltan! oysa... gülüşlerindeki engin
ziyafet kanasıya , doyasıya değilmiş meğer! ve sen
bir tutam zehir bıraktın, yüreğimin tam orta yerine!
sancılarındayım yokluğunun...tarifsiz kıvranmalarımla.
Her çalan telefonda sensindir diye koşmalarım, ve her
sen olmayaşında yıkılışımı bir anlatabilsem sana.
Paylaştığımız anlar, gezdiğimiz yerler cehennem gibi şimdi... hiç bir şey zevk vermiyor yaşama dair.
yürüyen ceset misali bedenim, varlığından mahrumken, yeryüzü ile gökyüzü dar geliyor nedense
içimde katiller üretiyorum! beni öldürmeleri için, beni
senden koparmaları için! lakin hepsi sana sevdalanıyorlardı bencileyin, sonrada hepsi intihar ediyor bir bir bakışlarının efsununda!
Artık ümitsizim.... beklentilerimi derin göllere attım!
sevdalarımı toprağa gömdüm! sana dair ne varsa hepsini külleri uçuncaya kadar yaktım, bir umudum vardı sende beni seversin diye onuda öldürüp rafa
kaldırdım.