Olan oldu.Hayatın imtihanları yazımda belirttiğim, arka arkaya yaşadığım olaylar beni allak bullak etmişti.Herşey iyiye dönerken yaşadığım 2 olay beni daha fazla yıprattı. İyice karanlığa çekildim. Güneş açmaya başlamıştı halbuki. Umutla bakıyordum etrafıma. İçim kıpırır kıpırdı. Bir heyecanla doluydu içim. Tekrar karabulutlar çevirdi etrafımı. O bildik tanıdık ruh haline geri büründüm. Tekrar kendimle başbaşa kaldım. Beynimin kıvrımlı yollarında gezmekten yorulmuş düşüncelerle kaldım. Anladım ki yaşayacağım daha çok şey var. Yaşayacağım çok olay var. Feleğin çemberinden geçme aşamasındayım hala. Gittikçe daralan çemberin içinde sıkışmış gibi hissediyorum. Bazen hayatın omzumuza yüklediği yüklerini taşıyamıyormuş gibi oluruz. Benim şu anki hissiyatım o yönde. İyi bir habere ihtiyacım var. En gereksinim duyduğum şey o ve hiç gelmeyecekmiş gibi.
Kalbime dokunsana
Kabuk bağlamaya yüz tutmuş yaralarında
Gezin parmaklarınla
Belki yürek acılarımı hissedersin.
Yüzüme dokunsana
Hüznün çölünde çatlamış topraklarında
Gezin parmaklarınla
Belki yakıcı hüznümü hissedersin.
Gözyaşlarıma dokunsana
Yol yapmış olduğu zehirli dere yataklarında
Gezin parmaklarınla
Belki kaynağındaki nefreti hissedersin.
Ruhuma dokunsana
Hapsolduğu korku kafesinin soğuk parmaklıklarında
Gezin o acıtan , kanatan , yakan parmaklarınla
Belki içindeki gerçek beni hissedersin.
