Ey sevgili!
Bu şiiri, kırık dökük, yorgun bir yüreğin
Hüzünlü elleri ile yazıyorum.
Kalemim ateşten
Sayfalar ise su
Ve yazılan her mısra
Bir ihanetin yavrusu…

Yazdığım onca güzel şiir, beni “şair” yapamadı
Belki bu şiir, beni "şair" yapar kim bilir?
Kötülüğün resmini çizmek
Yakışmasa da yüreğime
Gönlümün semalarına bıraktığın karanlık
Yön veriyor ellerine…

Oysa şimdi mevsim bahar sevgili
Her yer cıvıl, cıvıl
Her şair şiirler düşürüyor aşk üzerine
Peki, ben neden karakışlardayım?
Neden zemheriler vurur gözlerime
Bir kez olsun bunu sordun mu kendine?


Acı ne renktir, ne demektir bilir misin?
Zoraki gülümsemek.
Öfke rüzgârları eserken, koruyabilmek nefsi
Çektiğin acı prangalara vururken aldığın her nefesi.
Nefessiz kalmak!
Teslim olmak çaresizliğe ve haykırmak sessiz çığlıklarla!
Ne demektir bilir misin?
Sen hiç kucağında bir ölüme şahit oldun mu?
Ellerinden tutup bırakma beni ölme diye yalvardın mı?

İşte ben şahit oldum sevgili.
Aşk öldü!
Bütün yalvarmalarıma,
Ölme bırakma beni demelerime aldırmadan.
Kapadı gözlerini ve dönülmezliğe gitti!
Ve sen! Aşkın katline ferman veren sevgili!

Mutlu musun şimdi,
Mutlu musun şimdi?
Aşkı neden öldürdün sevgili,
Aşkı neden öldürdün?

İhsan TURHAN