Hayattan beklediğim küçücük yüreğime sahip çıkacak bir sevgiydi oysa...
Olmadı...
beklediğim o küçücük sevgiyi yaşayamadım onunla...
anladım ki hep ters yollardan
Kesişmedi bir türlü yollarımız.
O gelirken bana, ben gitmelerde; ben ona koşarken de o pes edişlerdeydi.
Anladım ki sevemezdi beni...
Çünkü farklıydı bizim dünyamız..
O bakarken karanlığa benim gözümü alıyordu ışık.
Ben karanlıklarda boğuşurken de o aydınlıkta yolunu bulmanın sevincini yaşıyordu.
İşte biz hep böyleydik. Evet-hayır arasında gittik geldik.
Ne evet diyebildik ayrılmaya ne de hayır.
Ama bir yandan da birbirimizsiz hiç yapamadık.
Bir nokta yaratmaya çalıştık kendimize;
Ama “biz” olamadık.
Aynı noktadayken bile o kendi oldu ve ben de ben oldum inatla.
Bizim diyebileceğimiz hayaller kurmadık.Hiç elele dolaşmadık, hiç sokak ortasında öpesi gelmedi beni.
Pembe panjurlu evi bırak, bizim olan bir şeyin hayalini bile kurmadık.
Oysa çok istedim onunla biz olmayı...
Elele dolaşmayı, deliler gibi öpüşmeyi...
Sonra istedim iş çıkışlarımda beni alsın yürüyelim birlikte sokaklarda..
Baş başa cafeye gidip çay içelim, tavla oynayalım...
Ama o hiç sevmedi böyle şeyleri...
Hep bir kaçışlarda oldu...
ben ona benzemeye çalıştıkça o farklılaştı benzetmedi kendine.
O, hiç bana benzemeye çalışmadı bile.
Hayatının içinde sıradan bir alışkanlık gibiydim.
Bazen sığındığı limandım, ama hep kısa oldu molaları...
İçtiği rakıyı kıskanırdım bazen.
Rakıyı içerken aldığı zevki benleykende alsın isterdim.
Şarkı söylerken, gözlerimin içine baktığında beni görmesini diledim hep.
Hiç onun içinden gelmedi ki bana sarılmak,Özlerdi beni ama rakı içmeyi özlediği kadar değil...
Konuşmazdı benimle çok fazla..
“Günün nasıl geçti” diye sorar
“benim ki ise yoğundu” der biterirdi.
Sonra ona anlatmaya başlardım günümü, bir bakardım uyumuş bile..
Onun hakkında başkalarının bildiği kadar çok şey bilmedim hiçbir zaman.
Hep ondan bekledim paylaşmasını
Ama o hiç öğrenemedi paylaşmayı...
Zorlamadım beni sevmesini,
ben sadece sevdim ve sessizce bekledim.
Duyurmadım hiç ona çığlıklarımı...
Belli etmedim ağlayışlarımı
Sonra gün geldi bir baktım ki kendime ben benlikten çıkmışım..
Onun elinde oyuncak olmuşum,
İstediği zaman eline alıp, istediği zaman bıraktığı
Zaman zaman yenileri gelince de kenarda unuttuğu...
Ve şimdi fark ettim ki paramparça bir halde kalmışım ortada.