Dün gece uyuyamadım. Seni düşündüm yine. Sabaha karşı oluyor, dışarıya bakıyorum... Güneş tüm güzelliğiyle güne "merhaba" diyor. Bakıyorum güneşe. inceliyorum onu. Teni tıpkı seninki gibi parlak. Tıpkı senin gibi aydınlatıyor o da hayatımı ve içimi... çok benziyorsunuz aslında. ikinizde çok güzelsiniz. Mükemmel... Hatta kusursuz. Etrafıma bakıyorum. Gözlerim seni arıyor. Öyle alışmışım ki sana. Sensizliğine katlanamıyorum bile. Öyle ölümüne sevmişim ki seni yokluğuna alışamayacak kadar. Ben yapamıyorum sensiz. Aramız açık biliyorum. Ben sensizlikten perişan olurken burada, sen orada bensizliği umursamıyorsun. Hani ufukta, bazen çok güzel senin çok beğendiğin bir ada yada bir dağ görürsün. Ulaşmak istersin ona. Varlığını bilirsin. Görürsün o yeri ama ulaşamazsın. İşte bende şu anda aynı duyguları yaşıyorum içimde. Tutamadığın her yağmur damlası kadar seviyorum seni. Martının kanat çırpışı gibi seviyorum. Senin gibi seviyorum seni. Özlemim epey fazla ölçemiyorum. Kapıldım bir kere kalbimin bahtına. Gidiyorum aa nereye? Dostum denize mi? Yoksa dert yandığım dağlara mı? Yoksa keşfedilmemiş yerlere mi? Ben işte bu sorularla cebelleşiyorum kendi içimde. Aslında cevabını buldum. Nereye mi gidiyorum? Cevap kolay. "Sana geliyorum..." Beni istemediğin halde! Ve seni son bir kez daha görmek istiyorum gitmeden önce. Okşamak istiyorum saçlarına bir kez daha. Gözlerimle gözlerine deymek istiyorum. Yüzüne karşı “seni seviyorum” diyebilecek kadar cesaretli olmak istiyorum. Göz yaşlarımla ıslattığım bu kağıda içimi döküyorum. Son bir kez daha bakıyorum resimlerine. Bu satırlarda kendimi, resimlerimizde geçmişimi buluyorum. Son bir kez daha söylemek istediğim şeyi söylüyorum: ”seni seviyorum” İstersen atarsın bu kağıdı, istersen gömersin, istersen saklarsın... Neye yarar? Ne fark eder? Ne istersen onu yap! Beni ilgilendirmez. Gidiyorum çünkü...
Beni anla artık. Gidiyorum küçük... Umarım bir gün seni ne kadar çok sevdiğimi anlarsın...
duygulandım yine saqol güselmiş