Aşk’tım..
Aşık’tım...
(Vaz)Gecebilirdim..
Geçtim...
Gitmelere dönüyordum..
Nice seller götürüyordu..
Yaşanmışlıklarımı beraberinde..
Bir ana sığdırdığım..
Bin ömür hayatım...
Vazgeçmek aşkın kendisiydi..
Ben seni değil
Aşkı sevmiş..
Vazgeçmeyi kabullenmiştim...
Şimdi güncemde bana kalan...
Sensiz yokluk...
İçimde eriyen..
İçimde eriten..
İçimi sarsan,senden bana kalan bir ömürlük alıntılar...
Ben seni, kimseler olmadığı için değil, kimse olamadığın için sevdim.Aşkı en masum yerimde yoklayıp, sana yürümeyi yeni öğrenen bebekler gibi düşe kalka geldim...
Ellerimden tutmaya bilirdin.Beni sevmeye bilirdin.İçinde bana akan teninin adını “aşk” koymaya bilirdin ki sen yine bilirdin herşeyi bildiğin gibi...
Sen beni gizli seviyordun, bense en aşikarlığındaydım sevdamın.Vazgeçmelerin bana düşeceğini nerden bileblirdim?..
Bu senden kaçmak değil, bu içimde yitirdiğim kendimdendir.Çünkü ben sana, gelmekle tüm bildiğim, öğrendiğim beni ben eden herşeyden vazgecerek geldim.Ben sana gelirken kendimden geçtim...
Aşk için şimdi senden geçiyorum.Bir ömrü bir ana sığdırarak kendimi, senli düşlerin en törpüsüz yerine itiyorum.Her uykuya dalışımda törpülenmeyen yanlarının yüreğime, tenime takılıp acıtsın diye...
Sen adını bana acı ile öğreten..
Adını biliyorum..
Adını öğrendim..
Adın Aşk...
Suretinse bir yokluk...
Suretinse unutulmaya mahkum..
Suretinse hiç yaşamamışlığım..
Aynaların aksinde...
Yoklukla barışmayan ruhum, varlığına inandığı günlerde seni tanıdı.Sen ne cennet olabiliyordun ne de cehennem. Sendeliyordum seninle. Ne dokunabiliyorduk ne de yanabiliyorduk ellerimiz de...
Rüyalarımda gördüklerim, aynadaki ters iz düşümleri gibiydi. Seni tanımıyordum Aşk’ı görüyordum. Yaklaştıkça sana...Sana yaklaştıkça biraz daha yabancı oluyordum...
Gecenin en son noktasında, kendimden yitiyor, sana doğamıyorken senin aşk’ında kayboluyordum...
Bizimkisi suretsiz bir Aşk’tı...
Sen beni, bende seni tanımıyorduk...
Tanıdığımda ise Aşk’ın vazgeçmek olduğunu hatırlamak bana düştü...
Sen kendini karanlıklar olarak nitelerdin.Bense aydılığında, yürüyordum senin.Aramızda ki yabancılık böyle başladı...
Sen ben de seni, ben de sen de beni görüyorduk...
Aynalar yalancı, Aşk ise gerçekti bize...
Susmalarının ardında saklanan sen aslında seni yansıtmıyordu.Ben sen de Aşk’ı görüyordum..Bunu farkettiğim de ise bana Aşk’ın vazgeçilmezi olan (vaz)geçmeyi kabullenmek kaldı...
Şimdi biz; bir birini tanıdığı kadar birbirine yabancı, İki insan iki Adı konulmamış bir duyguyuz...
Aşk’tım..
Aşık’tım...
(Vaz)Gecebilirdim..
Geçtim..!
Aşık’tım...
(Vaz)Gecebilirdim..
Geçtim...
Gitmelere dönüyordum..
Nice seller götürüyordu..
Yaşanmışlıklarımı beraberinde..
Bir ana sığdırdığım..
Bin ömür hayatım...
Vazgeçmek aşkın kendisiydi..
Ben seni değil
Aşkı sevmiş..
Vazgeçmeyi kabullenmiştim...
Şimdi güncemde bana kalan...
Sensiz yokluk...
İçimde eriyen..
İçimde eriten..
İçimi sarsan,senden bana kalan bir ömürlük alıntılar...
Ben seni, kimseler olmadığı için değil, kimse olamadığın için sevdim.Aşkı en masum yerimde yoklayıp, sana yürümeyi yeni öğrenen bebekler gibi düşe kalka geldim...
Ellerimden tutmaya bilirdin.Beni sevmeye bilirdin.İçinde bana akan teninin adını “aşk” koymaya bilirdin ki sen yine bilirdin herşeyi bildiğin gibi...
Sen beni gizli seviyordun, bense en aşikarlığındaydım sevdamın.Vazgeçmelerin bana düşeceğini nerden bileblirdim?..
Bu senden kaçmak değil, bu içimde yitirdiğim kendimdendir.Çünkü ben sana, gelmekle tüm bildiğim, öğrendiğim beni ben eden herşeyden vazgecerek geldim.Ben sana gelirken kendimden geçtim...
Aşk için şimdi senden geçiyorum.Bir ömrü bir ana sığdırarak kendimi, senli düşlerin en törpüsüz yerine itiyorum.Her uykuya dalışımda törpülenmeyen yanlarının yüreğime, tenime takılıp acıtsın diye...
Sen adını bana acı ile öğreten..
Adını biliyorum..
Adını öğrendim..
Adın Aşk...
Suretinse bir yokluk...
Suretinse unutulmaya mahkum..
Suretinse hiç yaşamamışlığım..
Aynaların aksinde...
Yoklukla barışmayan ruhum, varlığına inandığı günlerde seni tanıdı.Sen ne cennet olabiliyordun ne de cehennem. Sendeliyordum seninle. Ne dokunabiliyorduk ne de yanabiliyorduk ellerimiz de...
Rüyalarımda gördüklerim, aynadaki ters iz düşümleri gibiydi. Seni tanımıyordum Aşk’ı görüyordum. Yaklaştıkça sana...Sana yaklaştıkça biraz daha yabancı oluyordum...
Gecenin en son noktasında, kendimden yitiyor, sana doğamıyorken senin aşk’ında kayboluyordum...
Bizimkisi suretsiz bir Aşk’tı...
Sen beni, bende seni tanımıyorduk...
Tanıdığımda ise Aşk’ın vazgeçmek olduğunu hatırlamak bana düştü...
Sen kendini karanlıklar olarak nitelerdin.Bense aydılığında, yürüyordum senin.Aramızda ki yabancılık böyle başladı...
Sen ben de seni, ben de sen de beni görüyorduk...
Aynalar yalancı, Aşk ise gerçekti bize...
Susmalarının ardında saklanan sen aslında seni yansıtmıyordu.Ben sen de Aşk’ı görüyordum..Bunu farkettiğim de ise bana Aşk’ın vazgeçilmezi olan (vaz)geçmeyi kabullenmek kaldı...
Şimdi biz; bir birini tanıdığı kadar birbirine yabancı, İki insan iki Adı konulmamış bir duyguyuz...
Aşk’tım..
Aşık’tım...
(Vaz)Gecebilirdim..
Geçtim..!