Ben..
Sen..
O..
Hepimizin kalbi aynı şey için atar durur. İsimsiz tekil şahıslar bekleriz. Bazen de beklemekle yetiniriz. Gelmez beklenenler.. İsimsiz kahramanları biz sadece özleriz. Geride bıraktıkları nefeslerden habersiz uçarlar havada özgürce…
Kimliği belirsiz kitaplar yazıldı uğrunda .. Şarkılar, türküler söylendi ardından .. ßazen de bakakalındı arkasından!
Biz..
Siz..
Onlar..
Ne için atar dururlar?! ßak yokluğunla sevinen tekil şahıslar, yerini çoğul şahıslara bıraktı ağlamaklı gözlerle.. Özler şimdi hepsi, birer birer.. Görürler halimi de, bir sen göremezsin işte!
Sana “aşkım” demedim ben hiç.. Şimdi “aşkım” demeyi özledim.
Sana sarılmadım bile ben hiç.. Şimdi kokunu özledim.
Senin gözlerine daldım da ne oldu sanki? Aklımdan hiç gitmeyen gözlerini özledim.
Gece soğuk..
Gece ıssız..
Gece sensiz..
Lambalar bile seni hatırlatır bana. ßaşımı kaldırdığımda havaya, bir hayalin karşımda. Telefon çaldığında, “sen” diye heyecanlanmam da bi başka.. Ayrı bir hava.. Ayrı bir koku.. Sensizlik ayrı bir tat.. /gidince anladım/
Yıldızlar gülümsüyor şimdi bana..
ßu gece ay seni anımsatır aşıklara..
ßiliyorum; senin de kalbin kaldı burada.. Kim bilir belki senin de aklına bir “ben” yatar şimdi.. Çift sıfırlı zaman dilimi . .
İki ileri bi geri gidiyorum. Hayatımı örüp eline vereceğim zamanı bekliyorum. Nerdesin? Yokluğunda kayboluyorum! Ne de yakışırdı üstüne yalnızlığım… Tam ölçülerine göre yaşadım. ßak tam istediğin gibi her şey.. Şimdi gidebilir miyim? Hayatımı verdim eline, şimdi yok olabilir miyim? /Karanlıkta beraberce ..
Zaten olucak gibi değildi. Üçüncü şahıslara bıraktım yerimi..
Oysa birbirimize yeni alışmıştık daha. ßelki daha farklı bir ayrılık olabilirdi. ßelki de ayrılık olmayabilirdi. /ßen olmasaydım . .
Oysa ben olmasaydım aşk olmazdı. ßen olmasaydım sen olmazdın. ßiz olmasaydık inan sevdiğim hayat olmazdı. Aşk olmazdı..Sevda olmazdı.. Ama bir gerçek daha vardı. Ayrılık olmasaydı, böyle özlem de olmazdı.
“Elveda” diyen ben .. Sahipsizce özleyen gene ben .. Gidince anlarmış ya insan değerini.. “Sen” gidince anladım “hayat”ın değerini !
Üzülmüyorum şimdi.. Ödedim hayatın bedelini!
Virgüllerle başlayan hayatım soru işaretleriyle devam etmekte.. Ve bir gün konulacak o büyük noktayı beklemekte ! . .
Sen..
O..
Hepimizin kalbi aynı şey için atar durur. İsimsiz tekil şahıslar bekleriz. Bazen de beklemekle yetiniriz. Gelmez beklenenler.. İsimsiz kahramanları biz sadece özleriz. Geride bıraktıkları nefeslerden habersiz uçarlar havada özgürce…
Kimliği belirsiz kitaplar yazıldı uğrunda .. Şarkılar, türküler söylendi ardından .. ßazen de bakakalındı arkasından!
Biz..
Siz..
Onlar..
Ne için atar dururlar?! ßak yokluğunla sevinen tekil şahıslar, yerini çoğul şahıslara bıraktı ağlamaklı gözlerle.. Özler şimdi hepsi, birer birer.. Görürler halimi de, bir sen göremezsin işte!
Sana “aşkım” demedim ben hiç.. Şimdi “aşkım” demeyi özledim.
Sana sarılmadım bile ben hiç.. Şimdi kokunu özledim.
Senin gözlerine daldım da ne oldu sanki? Aklımdan hiç gitmeyen gözlerini özledim.
Gece soğuk..
Gece ıssız..
Gece sensiz..
Lambalar bile seni hatırlatır bana. ßaşımı kaldırdığımda havaya, bir hayalin karşımda. Telefon çaldığında, “sen” diye heyecanlanmam da bi başka.. Ayrı bir hava.. Ayrı bir koku.. Sensizlik ayrı bir tat.. /gidince anladım/
Yıldızlar gülümsüyor şimdi bana..
ßu gece ay seni anımsatır aşıklara..
ßiliyorum; senin de kalbin kaldı burada.. Kim bilir belki senin de aklına bir “ben” yatar şimdi.. Çift sıfırlı zaman dilimi . .
İki ileri bi geri gidiyorum. Hayatımı örüp eline vereceğim zamanı bekliyorum. Nerdesin? Yokluğunda kayboluyorum! Ne de yakışırdı üstüne yalnızlığım… Tam ölçülerine göre yaşadım. ßak tam istediğin gibi her şey.. Şimdi gidebilir miyim? Hayatımı verdim eline, şimdi yok olabilir miyim? /Karanlıkta beraberce ..
Zaten olucak gibi değildi. Üçüncü şahıslara bıraktım yerimi..
Oysa birbirimize yeni alışmıştık daha. ßelki daha farklı bir ayrılık olabilirdi. ßelki de ayrılık olmayabilirdi. /ßen olmasaydım . .
Oysa ben olmasaydım aşk olmazdı. ßen olmasaydım sen olmazdın. ßiz olmasaydık inan sevdiğim hayat olmazdı. Aşk olmazdı..Sevda olmazdı.. Ama bir gerçek daha vardı. Ayrılık olmasaydı, böyle özlem de olmazdı.
“Elveda” diyen ben .. Sahipsizce özleyen gene ben .. Gidince anlarmış ya insan değerini.. “Sen” gidince anladım “hayat”ın değerini !
Üzülmüyorum şimdi.. Ödedim hayatın bedelini!
Virgüllerle başlayan hayatım soru işaretleriyle devam etmekte.. Ve bir gün konulacak o büyük noktayı beklemekte ! . .
