Düşselliğinden gerçekliğime, kendime kendimle olan benliğime yeniden. Yaşıyorum anlamsız bir hayatı, tüm gelgitlerimi geride bırakıyorum. Anlamı yok artık geçmişimin ne geleceğimin, bir yerinde tüketiyor beni katran karası geceleri bu hayatın. Bu sevda yükünü artık taşıyamaz oluyorum, tükeniyorum...

Anlıyorum...

Sensizlik çaresizlik, çaresizlikte bir o kadar sensizlik aslında. Sensizliğimden uzanıp uzun yolculuklara çıksamda, yine ve yeniden hep sana varıyorum...

Bitiyorum...

Seninle olan herşeyi teker teker yitiriyorum. Avuçlarımdan önce ellerin çekiliyor usulca, sonra ışıl ışıl ahenkli gözlerin uzaklaşıyor bakışlarımdan, bana sırtını dönüyorsun, yüzünde o donuk ifadeyle. başka bakışlara emanet öylece bırakıp gidiyorum gözlerini.

Yaşıyorum...

Bu acıyı en gizli kapaklı yerlerimde, kalbime saklıyorum sevgini. Sen olan yanlarımı, içim acıyarak yaşamaya çalışıyorum...


Bliyorum...

Sen yokken zor olacak bulunduğun şehrin havasını solumak. Bir zamanlar senin olan bir yüreğimi yaşatmak tekrar aynı hevesle ve aynı tutkulu aşkla sarılmak yeniden sevda yüklü bir yüreğe.

Gidiyorum...

"Ayrılmak istiyorum" derken, dilim lal olsun istiyorum o anda... Çok zor olsa da sensizliğime kucak açıyorum, hiç istemeden.

Ağır geliyor be sevdiğim bu ayrılık, canım çok acıyor. senden alamıyorum kendimi, o kadar işlemişsin ki artık içime. Yüreklerimizle bir bütün olmuşuz, bir bedene bürünmüş benliklerimiz.

Severken ayrılmak, meğer nekadar da zormuş...