Çok özledim ben çocukluğumu ve çocukluğumda yaşadığım tüm acıları.
Hatırlamayı asla unutmadığım çocukluğum, belki de hala içimde ki çocuğun büyümemesini sağlayan tek şey. Belki de yaşadıklarımı unutamamam bunun sebebi.
Keşke, şu an yaşadığımız her acı, o zaman ki acılarla eş değer olsa.
Her düştüğümde bir şeyim var mı diye koşan insanları özledim. Dizimde ki toprak parçalarını silkeleyip ayağıma pansuman yapmalarını özledim. Şimdi de düşüyorum ama o tozlu topraklı mahalle yollarında değil. Hayat denen yorucu ve engebeli yolda. Ve ben her zorlukta bir kere daha devriliyorum. Niye iki saat sonra unutup başlayamıyorum çocukluğumda ki gibi bıraktığım işe tekrardan? Niye bu sefer ki acı iki saatimi değil de yaşadığım ömründen zamanlarımı çalıyor? Ve niye elimden tutup kaldıranım olmuyor çocukluğumda ki gibi?
O zamanlar ağladığım da bir çikolatayla da kanardım. Ağladığımı unuturdum o an. Mutluluk kaynağım bir anda değişir, o iki saniye sonra bitecek şey oluverirdi hayatımın merkezi. Şimdi neden hayatımın merkezine bir çikolatayı sığdıramıyorum, neden kimse bana bir çikolata verip gönlümü almıyor? Ya da ben niye bu kadar acı çekiyorum ve tek bir çikolataya bile kanmıyorum?
Keşke eskisi gibi düştüğümde üzerime titreyenlerim olsa, keşke beni düşürenler gelip benden gene özür dilese, keşke acı mı unutturmak için birileri gene gönlümü yapıp çikolata mı verse ve keşke ben çocukluğuma dönsem de acıların en büyüğüyle tanışmasam. Ben hep çocuk kalsam…
~ YasSmin
Hatırlamayı asla unutmadığım çocukluğum, belki de hala içimde ki çocuğun büyümemesini sağlayan tek şey. Belki de yaşadıklarımı unutamamam bunun sebebi.
Keşke, şu an yaşadığımız her acı, o zaman ki acılarla eş değer olsa.
Her düştüğümde bir şeyim var mı diye koşan insanları özledim. Dizimde ki toprak parçalarını silkeleyip ayağıma pansuman yapmalarını özledim. Şimdi de düşüyorum ama o tozlu topraklı mahalle yollarında değil. Hayat denen yorucu ve engebeli yolda. Ve ben her zorlukta bir kere daha devriliyorum. Niye iki saat sonra unutup başlayamıyorum çocukluğumda ki gibi bıraktığım işe tekrardan? Niye bu sefer ki acı iki saatimi değil de yaşadığım ömründen zamanlarımı çalıyor? Ve niye elimden tutup kaldıranım olmuyor çocukluğumda ki gibi?
O zamanlar ağladığım da bir çikolatayla da kanardım. Ağladığımı unuturdum o an. Mutluluk kaynağım bir anda değişir, o iki saniye sonra bitecek şey oluverirdi hayatımın merkezi. Şimdi neden hayatımın merkezine bir çikolatayı sığdıramıyorum, neden kimse bana bir çikolata verip gönlümü almıyor? Ya da ben niye bu kadar acı çekiyorum ve tek bir çikolataya bile kanmıyorum?
Keşke eskisi gibi düştüğümde üzerime titreyenlerim olsa, keşke beni düşürenler gelip benden gene özür dilese, keşke acı mı unutturmak için birileri gene gönlümü yapıp çikolata mı verse ve keşke ben çocukluğuma dönsem de acıların en büyüğüyle tanışmasam. Ben hep çocuk kalsam…
~ YasSmin
