en korktugum sözlerdir sessiz cümleler...
sonunun ne olduğunu bildiğim, bilmek istemediğim, duymak istemediğim ama zorla kulağıma kaçan sözler....
"Unutulmayan bir aşktan, bir bebek saflığından, ana baba vicdanından üstte tutar mı"
"bugün elimde olan her pişmanlık, ektiğim cesaretsizliklerden topladıklarımdır. Korkumun kanatları arasına kendimi sakladığım her anın bedeli, hep gözyaşlarımdır. Gün gelip sorduğunda insan kendine "o eski ben nerede" diye, alacağı cevap hep aynıdır. Çünkü hiçbir benlik aynı kalmaz zaman içinde, ama en büyük hatalar hep en çabuk unutulanlardır. "
"Zaman geçer, yaralar belki kabuk bağlar. Ama suçlu olduğunu unutmamak; ki gelmiş geçmiş en büyük çaresizliklerindendir insanoğlunun; gün be gün kanımıza karışır,bedenimizde kök salar "
bu satırlar taş gibi çöktü üstüme
zaman gecer evet..hatalar da unutulur belki...ya da kaldırılır gecmişin tozlu raflarına...ya bi gün tekrar ortaya cıkarsa...???
ya tekrar geri dönüp hatırlatırsa varlıgını???
içinde kalmışlıklar dile gelirse bi gün, geçmişte gömdüğünü sandıgın duyguların uyanırsa yattığı yerden???
yazamıorum daha fzla cümleler bitirdi beni zaten bu gece....
şarkı da lise yıllarımı getirdi aklıma...
"Don`t tell me cause it hurts!"
hafif de olsa bi tebessüm oldu yüzümde sarkıya eşlik ederken
gecenin hüznü içinde ekşimsi mutluluğu tatıran bu sarkı olsa gerek,hafif mayhoş,tatlımsı ama ekşiiii,acımsı...
garip garip garip
insanlar sevgiler beklentiler pişmanlıklar öfkeler suskunluklar çaresizlikler öfkeler
fazla mı büyük acaba yaşananlar yaşımıza kalbimize
sanırım bu yazı toparlanmıcak en iisi bitirmek orta yerinde
pişmanlıksız günler diliorum herkese...
hiçbi pişmanlık hayatımı baştan almamı saglamasada lügatta tecrübe die adlandırdıkları şeyi yasıyorum belki de...
bazen aldığımız kararlar ve attığımız adımların hayatımıza etkisini düşünmeliyiz belki de bazen duyglarımıza gem vurmasını bilmeli yapmadıımız şeylerden pişmalık duymanın acısının daha hafif olucaını unutarak sözü de bir kenara atarak susmayı bilmeliyiz....
bilimadamları zamanı geri cewirmeyi icad edemedi ne yazıkki
sonunun ne olduğunu bildiğim, bilmek istemediğim, duymak istemediğim ama zorla kulağıma kaçan sözler....
"Unutulmayan bir aşktan, bir bebek saflığından, ana baba vicdanından üstte tutar mı"
"bugün elimde olan her pişmanlık, ektiğim cesaretsizliklerden topladıklarımdır. Korkumun kanatları arasına kendimi sakladığım her anın bedeli, hep gözyaşlarımdır. Gün gelip sorduğunda insan kendine "o eski ben nerede" diye, alacağı cevap hep aynıdır. Çünkü hiçbir benlik aynı kalmaz zaman içinde, ama en büyük hatalar hep en çabuk unutulanlardır. "
"Zaman geçer, yaralar belki kabuk bağlar. Ama suçlu olduğunu unutmamak; ki gelmiş geçmiş en büyük çaresizliklerindendir insanoğlunun; gün be gün kanımıza karışır,bedenimizde kök salar "
bu satırlar taş gibi çöktü üstüme
zaman gecer evet..hatalar da unutulur belki...ya da kaldırılır gecmişin tozlu raflarına...ya bi gün tekrar ortaya cıkarsa...???
ya tekrar geri dönüp hatırlatırsa varlıgını???
içinde kalmışlıklar dile gelirse bi gün, geçmişte gömdüğünü sandıgın duyguların uyanırsa yattığı yerden???
yazamıorum daha fzla
cümleler bitirdi beni zaten bu gece....şarkı da lise yıllarımı getirdi aklıma...
"Don`t tell me cause it hurts!"
hafif de olsa bi tebessüm oldu yüzümde sarkıya eşlik ederken
gecenin hüznü içinde ekşimsi mutluluğu tatıran bu sarkı olsa gerek,hafif mayhoş,tatlımsı ama ekşiiii,acımsı...
garip garip garip insanlar sevgiler beklentiler pişmanlıklar öfkeler suskunluklar çaresizlikler öfkeler
fazla mı büyük acaba yaşananlar yaşımıza kalbimize
sanırım bu yazı toparlanmıcak en iisi bitirmek orta yerinde
pişmanlıksız günler diliorum herkese...
hiçbi pişmanlık hayatımı baştan almamı saglamasada lügatta tecrübe die adlandırdıkları şeyi yasıyorum belki de...
bazen aldığımız kararlar ve attığımız adımların hayatımıza etkisini düşünmeliyiz belki de bazen duyglarımıza gem vurmasını bilmeli yapmadıımız şeylerden pişmalık duymanın acısının daha hafif olucaını unutarak sözü de bir kenara atarak susmayı bilmeliyiz....
bilimadamları zamanı geri cewirmeyi icad edemedi ne yazıkki