Hic görmeden aşık oldun mu
Göremesende varlığını hissettin mi
Yanında olmasada yüzüne baktın mı
Seni duyamadığı halde "Seni Seviyorum" dedin mi

Hic görmeden aşık oldun mu
Dudaklarına dokunamadığın halde öpebildin mi
Sarılamadığın halde hayaline sarıldın mı
Her defasında yanında gönlün kanadı mı

Hic görmeden aşık oldun mu
Sesini duyduğun zaman icin titredi mi
Sağlıklı olduğunu ögrendiğin an mutlulukdan uctun mu
Keşkelerle yaşayıp ümitlere kapıldın mı

Nasıl bir AŞK'dır bu hic dedin mi
Ayrılırken tek dediğin seni seviyorum oldu mu
Benim gibi sevenler varmıdır hic dedin mi
Sen hic görmeden aşık oldun mu

Susuyorum

Ne keyifle okuduğum şiirler ezberimde, ne de bağıra çağıra söylediğim şarkıların sözleri. Dalgın gözlerle yürüdüğüm caddelerde kayboluyorum.

Sonsuz bir inatla sarıldığım radyodan gelen o harika melodilerin de tadı yok? Peki ya o yağmurda iliklerime kadar ıslanmalarımı kim çaldı benden? Bilmiyorum!

Susuyorum artık... Sustukça susuyorum. Sustukça, üzerime gelen insanlardan kurtarmak için ruhumu, suskunluğuma sarılıyorum. Ama yine de saplanıyor yüreğime bazı kelimeler. Bazıları da acıtıyor üstelik…

Sessiz geceler benim için sığınılan bir liman sanki. Kendimi bulup bulup kaybettiğim karanlıkta, şöyle bir uğradığım kelime hazinem de bir anlam ifade etmiyor. Düşünüyorum da bu güne kadar hep; gibi yazmışım, gibi okumuşum, gibi söylemişim ve en önemlisi; gibi sevmişim...

Elbette hiçbir şey, ben ol deyince olmaz. Bunu biliyorum ama zaman da geçiyor hızla. Tükenmez sandığım bütün sözler bitiyor ve ben de yavaş yavaş tükeniyorum... Onca yıldan sonra; hayata dair ne kaldı ki elimde? Kocaman bir hiç! Öyleyse neden bunca çaba, neye bunca isyan?

Öyle anlamsız ki yaşadığım hayat. Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi duruyor, elimi uzatıyorum tutmak için, kayboluyor. Benim dışımda kopuyor bütün kıyametler ve ben kendime uyan bir kıyamet beğenmiyorum…

Kalbime bir kurşun sıkacak gönüllü katilimi arıyorum ya da yüreğime su serpecek elin sahibini... Toprağa ateşi düşürecek, denizi yakamozlarla süsleyecek sesin sahibini… Artık basit şeyler bekliyorum yaşamdan. Örneğin, kimselerin bilmediği sırlarım olmalı ölürken... Kimselerin gitmediği sokaklarım olmalı... İçimi
kanatan özlemlerle yaşlanıp, sonra da sessizce gitmeliyim bu dünyadan.

İşte yine susuyorum; siyah bir geceye dönüyor her anım ve okuduğum her şiir kanatıyor yaralarımı. İçimdeki çocuk ölüyor... Yalancı gülümseyişlerle beni ciddiyete çağıran insanları da önemsemiyorum. Elimden kayıp gidenlerden korkmadığımı bilmiyor ki hiç biri…

Yok Olma

Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmazdı beni. Kendimi zor günlerin adamı görürdüm ya, hiçbir güçlüğün beni, bırak yıkmayı, sendeletmeyeceğini bile düşünürdüm.

Oysa şimdi yarımım. Ve sen böylesine uzakken benden, hiçbir zaman tam olamayacağımı da biliyorum. “Tasalanma” diyeceksin, tasalanmayayım; ama, kendime bakıyorum da birkaç umut kırıntısı dışında hiçbir şey göremiyorum.

Nerede olduğunu bilmek ya da döneceğin umuduyla yaşamak da kandırmıyor beni. Her sabaha sensiz uyanmaktan, her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık. Bu yüzden uyanmak istemiyorum “uyuduğum uykuları”…
Ve geceler… Ne yıldızları görüyorum ne gecenin sesini duyabiliyorum. Saniyelerin ne kadar uzun olduğunu görüp şaşırıyorum.

Bildiğim bütün hasret şarkılarını art arda ekleyip söylüyorum. Sesimi kendim bile duymuyorum.

Senden bir iz göreceğim diye sokaklara çıkmıyorum artık. Bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum.

Yokluğunu kabul etmek böylesine zorken hiç olmama ihtimalini düşünemiyorum bile.

Bekleyeceğim seni. Zor olacak, çok zor olacak; ama, bekleyeceğim. Bu yarım yüreğin diğer yarısı, yani sen…Geleceksin değil mi?

SEN SEN SEN.......
Her şey sende gizli;
yerin seni çektigi kadar ağırsın,
kanatların çırpındığı kadar hafif...
kalbinin attığı kadar canlısın,
gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin,
nefret ettiklerin kadar kötü...
ne renk olursa olsun kaşın gözün,
karşındakinin gördüğüdür rengin!
yaşadıklarını kár sayma;
yaşadığın kadar yakınsın sonuna.
ne kadar yaşarsan yaşa,
sevdiğin kadardır ömrün...
gülebildiğin kadar mutlusun,
üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin...
sakın bitti sanma her şeyi,sevdiğin kadar sevileceksin.
güneşin doğusundadır doğanın sana verdiği değer
ve karsindakine değer verdigin kadar insansın!
bir gün yalan söyleyeceksen eğer;
bırak karşındaki sana güvendiği kadar inansin.
ay ışığındadır sevilene duyulan hasret,
ve sevdiğine hasret kaldığın kadar ona yakınsın...
unutma yağmurun yağdığı kadar ıslaksın,
güneşin seni ısıttığı kadar sıcak...
kendini yalnız hissetiğin kadar yalnızsın
ve güçlü hissettiğin kadar güçlü.
kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin..
işte budur hayat, işte budur yaşamak!
bunu hatırladığın kadar yaşarsın,
unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsün
ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursun!..
çiçek sulandığı kadar güzeldir,
kuşlar ötebildiği kadar sevimli...
bebek ağladığı kadar bebektir,
ve herşeyi oğrendiğin kadar bilirsin...
bunu da oğren , sevdiğin kadar sevilirsin!..

Güle Güle

Sana sevgimi anlattıkça uzak durdun benden. Ben “Aşk” dedikçe, sen “Dur” dedin. Oysa ben gerçekten seviyordum seni. Bu yüzden içimdeki aşk fırtınasını durdurmam mümkün değildi. Söylemeden duramazdım ki sevgi sözcüklerini….ANLAMADIN…

Hayata dair ne varsa paylaşmak istedim seninle. Güleceksek birlikte, ağlayacaksak birlikte olmalıydı. Önümüze aşkımızın ışığını alıp bizim için aydınlattığı yolda hiçbir engele takılmadan inatla, cesurca, kokusuzca yürümeliydik. Ancak böyle yaşanırdı bir aşk çünkü. YAŞAMADIN…

Herkesin ayrı bir dünyası vardı biliyordum. Ama aşk ayrı dünyaları bir potada toplayıp yeni bir dünya yaratmak değil miydi? Yaratılan o dünyada kimsenin benliğini kaybetmeden ortak tutkuları, duyguları yaşamak değil miydi aşk? Her türlü çatışmaya rağmen, bir küçücük gülümseyiş, bir sıcacık bakışla unutmak değil miydi bütün kızgınlıkları? UNUTMADIN…

Ben seni kaybetme duygusunu taşırdım içimde. İncineceksin diye dokunmaya korkardım. Yokluğunu düşünmenin verdiği iç huzursuzluğuyla uykusuz geceler geçirirdim.sabaha kadar kırpmazdım gözlerimi de, sabah seni gördüğümde sanki saatlerdir uyuyormuşum gibi enerjiyle dolardım. Kıpır kıpır olurdu içim. Tarifi imkansız bir heyecan, bir yürek çarpıntısıyla sarılırdım sana. SARILMADIN…

Bir tohumdun sen yüreğime ektiğim. Kanımın deli akışıyla sulardım seni. Sevdamın ateşiyle ısıtırdım ayazda. Büyüyecek, bir filiz olacak, rengarenk çiçekler açacaktın. AÇMADIN…

Tenlerimizin buluşması bir ayine benzerdi benim için. Sonsuzlukta kayboluştu. Bedenlerimizin aşkın içinde erimesiydi. Yaşadığıma, hele seninle yaşadığıma şükredişti. Her seferinde yeniden doğuştu. DOÄžMADIN…

Şimdi yorgun yüreğim…Bunca çabaya rağmen o mutluluk gülüşünü yüzünde göremediğim için yorgun. Cesaretsizliğinle, umursamazlığınla, aşka burun kıvırmanla yorgun. Bu yüzden daha fazla kaldıramayacak seni. Daha fazla yaşayamayacak bu umutsuz aşkı. Yüreğim seni bu aşkın en zayıf halkası seçti…Güle güle…

Asıl korkum Sensizlikti

Seni, tüm bildiklerimi ve yaşadıklarımı unutacak, unutmayı göze alacak kadar sevdim.

Bir zamanlar sevgiye, mutluluğa, aşka inanmazdım ben.
Tüm okyanusların bilinmez coğrafyasında tek başına duran, henüz keşfedilmemiş bir gemi gibi duran yaşamımı alabora ettin, öğrendiğim en güzel şeydin sen...
Öylesine dolup taşıyordu ki kalbim, o ansızın çıkıp gelen varlığınla, sevginle...kimse olmasın istiyordum etrafımda, kimseyle konuşmak istemiyordum.
Çalışmak, uğraşmak, bir şeyler için çabalamak bana göre değildi artık; çünkü artık geçmişte yaşadığım ve öğrendiğim ve günlük yaşamımda yapmaya devam ettiğim monoton olan hiçbir şeyin önemi yoktu seninle tekrar, yeniden başlayan hayatımda.
Her şey fani, her şey dünyevi görünürken gözüme; bir tek sen vardın, baktığım her yerde...
Gördüğüm her şeyde...Soluduğum nefeste, duyduğum her seste...
Tüm dünyam seninle, senin benliğinle dolmuştu artık...
Eski yaşantıların, anıların ve aşkların artık bir değeri ve önemi yoktu.
Bu yüzden, tüm bildiklerimi ve yaşadıklarımı unutacak, unutmayı göze alacak kadar sevdim seni.
Bu gözü dönmüş, bu her şeyi göze alabilen, karşısına çıkan her engele korkusuzca meydan okuyabilecek olan benliğim korkutuyordu beni.
Asıl korktuğum sensiz kalmaktı, yalnız kalmak değil.
Bir bütündük ikimiz, sen olmadığında bir yanım hep boş kalıyordu...
O kadar korkutuyordu ki beni sensiz kalıp, boşluğa düşme düşüncesi; sensiz bir an bile geçmesin, hep yanında olayım, hep yanımda ol istiyordum...
O kadar farklı bir boyutta, o kadar mutlu ve huzurlu yaşıyorduk ki ikimiz; sanki koca dünyada bizden başka kimseler yoktu...
Bir deniz fenerine kapanmak ve ömrümün sonuna kadar orda yaşamak isterdim seninle...
Ama bir gün ansızın o büyü bozuldu; o korktuğum, kaçtığım, düşünmek bile istemediğim sensiz kalma düşüncesi benliğimi ve her tarafımı sarmıştı artık.
Hiç olmadığın kadar sessizdin ve yoktun.
Hiç olmadığım kadar sensizdim ve yoktum.
Artık sen olmadığın için ben de yok olmak istiyordum, ama yapamadım.
Sen beni sensiz bıraksan da, ben kendimi sensiz bırakamadım...
Ben iç çektiğim her yalnızlık isyanında seni yine yaşadım.
Bir deniz fenerine kapattım kendimi, geceleri nöbet tutuyorum karanlık bir ıslaklığa doğru...
Fenerin ışığı her yandığında ve yakamoz misali denize yansıdığında, yine seni hatırlıyorum.
Ve hala...
Seni tüm bildiklerimi ve yaşadıklarımı unutmayı göze alabilecek kadar seviyorum...

Teşekkürler Güldenurcum

Hepside çok güzeldi. Yüreğine sağlık paylaşım için teşekkürler...

yüreğine sağlık hepsi güzeldi paylaşım için tşkler

Lütfen benimle irtibata geçermisiniz ..............

Sevg ...