Senelerdir evliydiler. Sevgi ağacını sabırla besleyip meyvelerini bu dünyada tatmak, sonsuz hayatta yemekti duaları. Dualarını işiten yaratıcıları da onlara iki evlat hediye etmişti. Küçük zorluklar, büyük mutluluklar içinde yaşıyorlardı.
Bir yaz tatilinde anne ve çocuklar tatile çıktılar. Baba çalıştığı için gidemedi, günleri yalnız geçirmek zorunda kaldı. Ama, yalnızlık ona göre değildi. Sıkıldı, özledi, aradı. "Normal" gördüğü zamanlarda şair gibi:
"Bir insan daha var, çok şükür, evde;
Nefes var,
Ayak sesi var;
Çok şükür, çok şükür."
Diye şükredemediğini fark etti. Özlemle bekledi, telefonla hasret giderdi, ama yetmedi. Nihayet günler geçti. Evin güzel annesi ve çocuklar eve döndüler. Kadını evde güzel bir sürpriz bekliyordu.
Kapıdan İçeri adım attığında, ayakkabı dolabının üstünde kırmızı bir gül ve bir not duruyordu:
"Hayat seninle mutlu."
Hoş bir duyguydu yaşadığı. Sevgi ve Özlemle kocasının boynuna sarıldı. Kadın, su içmek için mutfağa girdiğinde bu defa masanın üzerinde başka bir kırmızı gül ve not buldu:
"Yemekler seninle lezzetli."
Şimdi bütün odaları gezmesi ve gülleri toplaması gerektiğini anlamıştı. Oturma odasına girdi, başka bir gül ve not bekliyordu onu:
"Sohbetler seninle bereketli."
Heyecanla girdiği çocukların odasında da benzer bir işaret buldu:
"Çocuklarımız seninle arkadaş ve muhabbetli."
Banyoda aynanın önünde:
"Güzellikler seninle güzel."
Salonda:
"Hayat seninle mutlu."
Sevdiğini ve sevildiğini yüreğinde hissedip kocasının elini tutup yatak odasına girdiğinde son notu ve gülü buldu:
"Mutluluk seninle mutlu!"