Geceleri hala uyuyamıyorum.. Sensizliğin acısı içimde, içimi acıtmaya devam ediyor.. Bir gece daha başladı... Önümde upuzun yaşayacağım bir gecem, bir karanlığım daha var. Saatlere, saniyelere gireceğin; damarımdaki kanıma kadar işleyeceğin bir gecem daha başladı... O karanlık gecelerin ıssızlığına gömülmekten kaçamaz oldum. Çünkü onlar da seni buluyordum. Çünkü bana gündüzlerin veremediğini veriyordu geceler.. Seni...
Gündüzlerde yoktun, aydınlıklarda yanımda yürüyen değildin. Ama geceleri öyle miydi? Geceleri yüreğimde yürüyordun ve ben adımlarında yaşayandım. Artık uyuyamıyorum.. Ne kadar çabalasam da olmuyor.
Geceler benim gecelerim.... Senin gecelerin... Seni yaşadığım geceler. İçimde derin bir yarasın sen! Gecelerde çok şey istedim bir şeyler yapabilmeyi. Elime çoğu kez kalem kağıt alıp seni yazmayı istedim. Olmadı.. Kalbim seninle öylesine doluydu ki her hareketim sönük kalıyordu. Ben çaresizliği kapılıp gidiyordum. Ne yaptığımı bilmiyordum. Saatlerce, saatlerce oturup seni düşünüyordum. Kalbimde bastırmaya çalıştığım duygularıma ilk olarak geceleri yaşama hakkı veriyordum. Herkesten gizlemeye çalıştığım o korları gecelere çıkartıyordum sanki. Gecelerden saklamıyordum hiçbirşeyi. Gecelerle paylaşıyordum, ve geceler sarıyordu beni. Beni alıp sensizlikle boğmuyordu. Beni sensizliğin zirvesinde aşkın sonsuzluğuna götürüyordu.
Bazı geceler ağlayabilmeyi diliyorum. Bunu gecelerden sonsuza diliyorum. Ağlasam, doyasıya hıçkırırcasına ağlasam belki seni bir parçacık olsa unutur ve kendi içime gömülür birazcık gözlerimi yumabilirim diye düşünüyorum. Sabahları uykuda yakalayan olmaktan çıkıp, sabahları uykuda bulunan olmak istiyorum. Bunun için istiyorum ağlayabilmeyi. Sana olan özlemimi, içimde bir dağ kadar ululaşmış hasretini belki bir parça dindirebilirim diye düşünüyorum. Belki seni birazcık gömebilirim de yüreğime, rahatlarım diye umuyorum olmuyor.
Ağlamaya çalışıyorum, ağlamalarım bana isyanlar ediyor. Geceler bana bu isteğimi vermiyor. Ne zaman ağlasam yalnızca ve yalnızca bir iki gözyaşı olup kalıyorsun gözlerimde. Gözlerimde donan birkaç damla yaş oluyorsun, o yaşları da sarıyor geceler. O yaşlarla birlikte alıyor yanına geceler beni... Geceler unutmamı istemiyor seni, geceler bana ihanet ediyor. Geceler senden yana, geceler seni yaşamamı istiyor. Sözümü dinlemiyor....
Evet, seni anlamakla, seni yaşamakla geçirdiğim bu gecelerde, sabahladığım bu gecelerde, benden çok uzaklarda bulunan sana uykularında bir rahatlık veriyorsa acılarım, ne mutlu bana. Gecelerim...
Beni artık acılarımla baş başa bıraktı ağlamalarım. Gözyaşlarım bile beni terketti. Hayatımdaki herkesin beni terk ettiği gibi.. Biliyorum bu yalnızlığı yaşamam gerekiyor. Bana geceyi unutturacak biri karşıma çıkana kadar.. Gülüşü ile beni benden alan biri.. Gözlerine bakınca bana aşkı anlatan biri.. Yeter ki yanımda olsun. Olsun ki gece üzerime gelmesin. Yanımda birini görüp Vazgeçsin Benden. Yanımda biri olsun ki unutayım seni. Yanımda biri olsun ki beni benden alsın..
Gündüzlerde yoktun, aydınlıklarda yanımda yürüyen değildin. Ama geceleri öyle miydi? Geceleri yüreğimde yürüyordun ve ben adımlarında yaşayandım. Artık uyuyamıyorum.. Ne kadar çabalasam da olmuyor.
Geceler benim gecelerim.... Senin gecelerin... Seni yaşadığım geceler. İçimde derin bir yarasın sen! Gecelerde çok şey istedim bir şeyler yapabilmeyi. Elime çoğu kez kalem kağıt alıp seni yazmayı istedim. Olmadı.. Kalbim seninle öylesine doluydu ki her hareketim sönük kalıyordu. Ben çaresizliği kapılıp gidiyordum. Ne yaptığımı bilmiyordum. Saatlerce, saatlerce oturup seni düşünüyordum. Kalbimde bastırmaya çalıştığım duygularıma ilk olarak geceleri yaşama hakkı veriyordum. Herkesten gizlemeye çalıştığım o korları gecelere çıkartıyordum sanki. Gecelerden saklamıyordum hiçbirşeyi. Gecelerle paylaşıyordum, ve geceler sarıyordu beni. Beni alıp sensizlikle boğmuyordu. Beni sensizliğin zirvesinde aşkın sonsuzluğuna götürüyordu.
Bazı geceler ağlayabilmeyi diliyorum. Bunu gecelerden sonsuza diliyorum. Ağlasam, doyasıya hıçkırırcasına ağlasam belki seni bir parçacık olsa unutur ve kendi içime gömülür birazcık gözlerimi yumabilirim diye düşünüyorum. Sabahları uykuda yakalayan olmaktan çıkıp, sabahları uykuda bulunan olmak istiyorum. Bunun için istiyorum ağlayabilmeyi. Sana olan özlemimi, içimde bir dağ kadar ululaşmış hasretini belki bir parça dindirebilirim diye düşünüyorum. Belki seni birazcık gömebilirim de yüreğime, rahatlarım diye umuyorum olmuyor.
Ağlamaya çalışıyorum, ağlamalarım bana isyanlar ediyor. Geceler bana bu isteğimi vermiyor. Ne zaman ağlasam yalnızca ve yalnızca bir iki gözyaşı olup kalıyorsun gözlerimde. Gözlerimde donan birkaç damla yaş oluyorsun, o yaşları da sarıyor geceler. O yaşlarla birlikte alıyor yanına geceler beni... Geceler unutmamı istemiyor seni, geceler bana ihanet ediyor. Geceler senden yana, geceler seni yaşamamı istiyor. Sözümü dinlemiyor....
Evet, seni anlamakla, seni yaşamakla geçirdiğim bu gecelerde, sabahladığım bu gecelerde, benden çok uzaklarda bulunan sana uykularında bir rahatlık veriyorsa acılarım, ne mutlu bana. Gecelerim...
Beni artık acılarımla baş başa bıraktı ağlamalarım. Gözyaşlarım bile beni terketti. Hayatımdaki herkesin beni terk ettiği gibi.. Biliyorum bu yalnızlığı yaşamam gerekiyor. Bana geceyi unutturacak biri karşıma çıkana kadar.. Gülüşü ile beni benden alan biri.. Gözlerine bakınca bana aşkı anlatan biri.. Yeter ki yanımda olsun. Olsun ki gece üzerime gelmesin. Yanımda birini görüp Vazgeçsin Benden. Yanımda biri olsun ki unutayım seni. Yanımda biri olsun ki beni benden alsın..