Bize ait cümleler kurmaktan
Ne kadar da aciz kaldık son günlerde
Bırak seni seviyorum demeyi
Bir günaydını bile çok görür olduk birbirimize
Tükenen sevgimiz mi
Yoksa dilimiz mi varmıyor ?
Ne sen bana iyi misin diyorsun
Ne ben sana bir günaydın.
Bıçak açmıyor ağzımızı farkında mısın ?




Yavan kelimelere başvurmamız sebepsiz değil
Saçlarını bile taramıyorsun eskisi gibi
Benimse içimden gelmiyor tıraş olmak
Eskiden daha zili çalmadan açardın kapıyı
Kokunu ta aşağılardan duydum derdin
Özledim derdim
Kısar gözlerini ya sen ya sen dedin
Öylece sarılıp kalırdık kapı eşiğinde




Kaç gecedir koltuğun bir kenarında uyuyup kalıyorum
Romatizmalarım da öyle arttı ki üstelik
Adeta kar yağıyor sol omzuma
Sana ilaçlarımın yerini korkudan soramıyorum
Ya cevap vermezsen
Ya git kendin al dersen
Korkuyorum işte sevginin tükendiğini bilmekten korkuyorum.



Dün ilk defa kahvaltı etmişsin beni kaldırmadan
İlk defa çayı dün soğuk ve şekersiz içtim
Kaç zamandır adımla seslenmiyorsun bana
Adım ürkütüyor seni
Sen ayrı odadan kalkıyorsun
Ben ta uçtaki odadan
Bir suçlu gibi öne eğip başımızı
Öylece geçiyoruz birbirimizin yanından
Bir tabloyu oluşturan iki unsur gibiyiz
Senin vurdumduymazlığını
Benim aksiliğim tamanlıyor
Yok yok bu böyle olmayacak
Ya sen aç kıza telefon ya ben
Bu böyle olmayacak..



İstersen oğlanları sen ara seni onlar daha bir severler
Kısaca kısaca ya ben gideceğim ya sen
Belki de bir zaman ayrı kalırsak
Kim bilir belki de özleriz birbirimizi
Bugünleri hiç düşünmeden;
O hoyrat o pervasız harcadığımız
Aşkımıza nasıl muhtacım nasıl bilemezsin
Olsun bi müddet yemeği dışarıda yerim
İlaçlarımı masanın üstüne geceden dizerim
Parmağıma ip bağlarım
Ya da istersen ben gideyim gideyim de nereye ?

Galiba yaşlanmamalı insan
Yoksa yoksa suç erkek olmakta mı?
Ne yaparım bi başıma ben
Yok yok sen git kıza istersen.
Dün o filmi seyrederken ağladığını gördüm
Sanma ki fark etmedim
Sanki ikimizin son dönemi
Ne kadar açığa vursak ta öfkemizi
Gem vuramazsak da alışkanlıklarımıza
Demek ki bazı şeylerin çok geç anlaşılıyormuş önemi
Bir ara gözüm takıldı saçlarına karışmış aklara
Benim ise kış çoktan oturmuştu şu çökük şakaklara
Hatırlar mısın?
İlk yemeğe çıktığımız günü?
Nasıl da elim ayağıma dolaşmıştı hani
Hatırlar mısın?
Bu berbat halime bimecal kalırcasına güldüğünü
Şimdi ise bak yüreğimiz bimecal
Dağbaşı yalnızlıklarına mahküm ettik birbirimizi
Ne zaman biter bu suskunluğumuz bilmez
Ya bir ölüm anı çığlılığıyla
Sahisahi ben ölürsem ağlar mısın?



Bana bana hiç sorma
Düşünmek bile acıtıyor içimi
Cam kesiği ağrılara gark oluyorum
Hem benim bildiğim galiba
Galiba ‘önce erkekler ölür”
O zaman da sen kalacaksın yapayalnız
Ne yapar ne edersin bu koca şehirde?



Kim getirir her sabah o çok sevdiğin fırın ekmeğini
Kim sular bahçeyi
Kim budar yediverenleri
Ve kim bırakır
Sen daha uyanmadan yastığına en güzel gülleri?
Zor değil mi?
Yaşamın en zor tarafı işte
Kolay değil alışkanlıklardan bir an için vazgeçmek
Zatenzaten benim tek alışkanlığım da sensin
Yok yok senden vazgeçemem
Zaten benim bildiğim; ”ilk erkekler özür diler”
Daha bir yakışıyor gibi seni seviyorum demek erkeğe
Yok yok bu sabah kalkınca
İlk işim sana sarılıp ve hiç yüksünmeden
Ve kırılganlığı bir yana atıp
Seni seviyorum demeliyim

Seni seviyorum

Seni seviyorum

Günaydın günaydın

Günaydın birtanem.




Mehmet Çetin