Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Seni pamuklara yatırıp uyutmak
geçti içimden. O kadar narindi yüreğime yansıyan duruşun. O kadar narin...
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Ben garip bir küçük kız, sana baktım
uzun uzun. Yüzümden döküldü parçalanmış yaşanmışlar. Sen ne kadar
erişilmezsen, ben o kadar çukurdaydım. Sen ne kadar mutmain bakıyorsan
dünyaya, ben o kadar eksiktim.
Parıldayan bir gözlerin, bir parmaklarının ziyneti kıymetli yüzüklerin
değildi. Her şeyinle, nurdu üzerinden damlayan. Ben o damlalardan birine
dokunabilsem diye iç geçirirken... her şey karardı.
Düşlerin en güzelini en güzel yapan, senin duruşun... bakışın... ve
suskunluğundu. Gökten inen her kar tanesini, her yağmur damlasını taşımakla
vazifeli meleklerden biriydin belki... belki öyle gelmiştin düşüme. Bir
rahmet... bir bereket...
Bir sarkıt gibi dondum yerimde; ne bir adım ileri, ne de geri... Sen
gelmiştin düş senfonime, sen gelmiştin... insan seni görünce belki ne
istemesi gerektiğini fark ediyor. Ben de belki, işte sırf bu yüzden uzandım
sana, 'bir dokunsam' dedim. Dedim de öylece kaldım.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma...
. Biri aldı götürdü beni senden. Bir evdi belki, bir oda... bir... bir...
düş bu. Gerçeğin çizgilerine uymuyor ki. Oturdum bir başıma, gözlerimde
sönmeyen ışıltın. Bembeyazlığınla kalabalıklara yön oldun.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
'Yüzünü dökme küçük kız' dedim
kendime. 'Bırak üzülmeyi' dedim. 'Yalnız sen misin bir düşün, unutan
sevilmeyi.'
Biliyorum, bir kere çıktın karşıma, düş olsa da fark etmez. Bir kere girdin
yüreğime. Biliyorum, 'her siyahın bir beyazı, gecelerin gündüzü de vardır.'
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Yürüdüğüm düş bahçeleri beni sana taşıdı. Yine de kalakalsam da böyle
tek...
böyle kimsesiz; dedim, 'yüzünü dökme küçük kız, kızma onlara.' Buruk bir
tadı vardı yalnızlığımın, sen hep kalabalıklar içinde kim? Ben hep
yalnızlıklar içinde kim?
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Dedim kendime, 'yalnız sen misin bir
düşün, zincir oranda buranda. Her tutsağın bir kaçışı, uykunun uyanışı da
vardır.' Uyansam yitiririm seni ben. Biliyorum ki, uyansam yitiririm seni
ben. Bir daha çıkmazsın karşıma hiç. Üstelik dokunamadım da o naz ellerine.
Ellerin ki belki kurtuluşum... ellerin ki belki tek umudum...
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
'Gördüm düşümden büyük bahçe yok.' Ve gördüm düşümün en güzel
çiçeği sensin.
Kalabalıkların sevdiği, kalabalıkların sende dinlendiği... gecenin aydınlığı
sensin.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
'Düş' dedim, 'görmek istediğim mi?'
'Düş' dedim, 'geleceğimden bir mektup mu?' Seni buldum, düşte de olsa...
İzin ver dokunayım, belki hep kalırım yanında. Gittin... Hangi yöne? Hangi
gemiyle? Yine kalan ben oldum.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Ve ben, 'yüzünü dökme küçük
kız' dedim
kendime. 'Yaşamın anlamını bul, sonra dinle kendini yolunu bil' dedim. Sen
uzaklardan ses veren, bir kere çıkıp karşıma ışıltını da alıp giden... Sen
yüreğinin götürdüğü yeri bilen, ben yüreğimin sesini bile duymaktan aciz...
Aramızdaki ayrılıkların dozajının ayrımına varmak ne güç. Ne güç seni bir
kere görüp yeniden bulma ümidiyle yaşamak.
Seni pamuklara yatırıp uyutmak
geçti içimden. O kadar narindi yüreğime yansıyan duruşun. O kadar narin...
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Ben garip bir küçük kız, sana baktım
uzun uzun. Yüzümden döküldü parçalanmış yaşanmışlar. Sen ne kadar
erişilmezsen, ben o kadar çukurdaydım. Sen ne kadar mutmain bakıyorsan
dünyaya, ben o kadar eksiktim.
Parıldayan bir gözlerin, bir parmaklarının ziyneti kıymetli yüzüklerin
değildi. Her şeyinle, nurdu üzerinden damlayan. Ben o damlalardan birine
dokunabilsem diye iç geçirirken... her şey karardı.
Düşlerin en güzelini en güzel yapan, senin duruşun... bakışın... ve
suskunluğundu. Gökten inen her kar tanesini, her yağmur damlasını taşımakla
vazifeli meleklerden biriydin belki... belki öyle gelmiştin düşüme. Bir
rahmet... bir bereket...
Bir sarkıt gibi dondum yerimde; ne bir adım ileri, ne de geri... Sen
gelmiştin düş senfonime, sen gelmiştin... insan seni görünce belki ne
istemesi gerektiğini fark ediyor. Ben de belki, işte sırf bu yüzden uzandım
sana, 'bir dokunsam' dedim. Dedim de öylece kaldım.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma...
. Biri aldı götürdü beni senden. Bir evdi belki, bir oda... bir... bir...
düş bu. Gerçeğin çizgilerine uymuyor ki. Oturdum bir başıma, gözlerimde
sönmeyen ışıltın. Bembeyazlığınla kalabalıklara yön oldun.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
'Yüzünü dökme küçük kız' dedim
kendime. 'Bırak üzülmeyi' dedim. 'Yalnız sen misin bir düşün, unutan
sevilmeyi.'
Biliyorum, bir kere çıktın karşıma, düş olsa da fark etmez. Bir kere girdin
yüreğime. Biliyorum, 'her siyahın bir beyazı, gecelerin gündüzü de vardır.'
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Yürüdüğüm düş bahçeleri beni sana taşıdı. Yine de kalakalsam da böyle
tek...
böyle kimsesiz; dedim, 'yüzünü dökme küçük kız, kızma onlara.' Buruk bir
tadı vardı yalnızlığımın, sen hep kalabalıklar içinde kim? Ben hep
yalnızlıklar içinde kim?
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Dedim kendime, 'yalnız sen misin bir
düşün, zincir oranda buranda. Her tutsağın bir kaçışı, uykunun uyanışı da
vardır.' Uyansam yitiririm seni ben. Biliyorum ki, uyansam yitiririm seni
ben. Bir daha çıkmazsın karşıma hiç. Üstelik dokunamadım da o naz ellerine.
Ellerin ki belki kurtuluşum... ellerin ki belki tek umudum...
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
'Gördüm düşümden büyük bahçe yok.' Ve gördüm düşümün en güzel
çiçeği sensin.
Kalabalıkların sevdiği, kalabalıkların sende dinlendiği... gecenin aydınlığı
sensin.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
'Düş' dedim, 'görmek istediğim mi?'
'Düş' dedim, 'geleceğimden bir mektup mu?' Seni buldum, düşte de olsa...
İzin ver dokunayım, belki hep kalırım yanında. Gittin... Hangi yöne? Hangi
gemiyle? Yine kalan ben oldum.
Düşlerin en güzelinde çıktın karşıma.
Ve ben, 'yüzünü dökme küçük
kız' dedim
kendime. 'Yaşamın anlamını bul, sonra dinle kendini yolunu bil' dedim. Sen
uzaklardan ses veren, bir kere çıkıp karşıma ışıltını da alıp giden... Sen
yüreğinin götürdüğü yeri bilen, ben yüreğimin sesini bile duymaktan aciz...
Aramızdaki ayrılıkların dozajının ayrımına varmak ne güç. Ne güç seni bir
kere görüp yeniden bulma ümidiyle yaşamak.