Her güne bir başka uyanıyor acemi yüreğim. Deniz, kokusuna küsmüş sanki. Çünkü ne kadar söylenmesi gereken söz varsa susmuş.
Söz geçiremediğim deli taylarım var çünkü:
“Söze daha zaman var” diyor!
Oysa biliyorum ki, yaşam kendini yenileyerek yürüyor...
Yineleyerek değil!
Derin bir nefes alıyorum. Sonra hangi dağın beni saklayacağı sorgulanıyor.
Çünkü suç işlemekten korkuyorum.
Hangi yasal aşk var yeryüzünde bilemiyorum. Kendini yasallaştıramadığı için suç olmuş aşklar düşüyor aklıma...
İrkiliyorum.
Ardı sıra koşturan günler bir boşluk bende...Böyle yaşamayı sevmiyorum.
Türküler dinliyorum gözlerimi boşluğa yatırıp. Ama hiç biri de sensiz geçmiyor:
“Tam gemiler kaçtı derken, turnalar uçtu derken, sen çıkıp gelsen.”
Adını mavi koydum senin duru gülüşüne konsun diye uçurdum.,
Kaç bahar havalandı şu gönlüm bir bilsen, göçmen kuşları misali. Sığınacak ne bir liman buldu, ne bir dal.
Hiç böyle aydınlık bir yürek görmedim; yüzünü hangi yana dönsen güneşe kesiyor.
Ne zaman yan yana gelsek gözlerim kamaşıyor, yüreğim yerinden fırlayacak gibi oluyor gözlerinin o hesapsız duru bakışlarından.
Yasak olan ne kadar şey varsa hepsi birden yasallaşıveriyor.
Ama yine de suç işlemekten korkuyorum.
Düşünüyorum, düşünemiyorum.
Anlamı olmayan hiç bir şeyin ya da her şeyin ortasındayım işte!
Yürüyen insan kalabalıkları saki içimi yırtarak geçiyor. Susuyorum delice ama içimde fırtınalar kopuyor.
Beyaz bir güvercin yakaladığımı düşlüyorum... Var say ki öyle!
Sana gönderiyorum onu. Kanatlarına hasret yüklüyorum,yüreğine aşk.
Gözleri benim için bakacak sana,ona göre bak.
Aklıma düşürüyorum ayak izlerini. Sonra oturup onları kumsala kopyalamaya çalışıyorum.
Beceremiyorum.
Sonra gözlerini, yüzünü. Beceremiyorum işte, beceremiyorum.
Çünkü suç işlemekten korkuyorum
Kendini yasallaştıramadığı için suç olmuş aşklar düşüyor aklıma.
İrkiliyorum...
Dedim ya; söz geçiremediğim deli taylarım var.
Sana doğru koşuyorlar...
Durduramıyorum!