Hiç bu kadar üşüdüğümü hatırlamıyorum..hava mı soğuk..yoksa ben mi üşüyorum..
Nefes alamıyorum..havasız kaldım..normalden daha çoğuna ihtiyacım var artık oksijen moleküllerinin..
Problem ben de mi yoksa havada mı bilmiyorum..havayla bile iletişim kuramıyorum..
Sadece havaylamı hayır hayatla problemim var..
Yaşamla ben apayrı yerlerdeyiz şimdi..
Yaşama uzaktan bakıyorum..ne görmem gerektiğini bilmiyorum..
Mutlu muyum mutsuz mu..canlı mıyım cansız mı..
Haksız mıyım haklı mı ..inan bilmiyorum..
İçimde bir sürü ben var, hepsi bir şey söylüyor..
Üşüyor..nefes alamıyorum…
Ama hala yaşıyorum..hayatın içindeyim ..
Nefes alamadan yaşar mı hiç insan..yaşıyormuş meğer..
İnsanlar soru soruyor onlara cevap veriyor, sonra kaldığım yerden devam ediyorum..
Hep böyle değil midir zaten..sürekli kişiler-olaylar girip çıkar hayatımıza..
Biz kaldığımız yerden devam ederiz..yaşamaya..kendimizle başbaşa..
Yaşamla bir perde var sanki aramda aralanması zor..
İçeri hiç ışık sızmıyor..sanki gün hiç ağarmayacak gibi geliyor..
Ağarmayan gün beni benden gizliyor..
Kafamı kuma gömmek, hiç çıkarmamak istiyorum..
Uyuyup hiç uyanmamak belki de..
Biliyorum ki acıyla daldığım uykudan acıyla uyanacağım..
Yine üşüyüp nefes alamayacağım..
Halbuki fazla bir şey istememiştim hayattan.
Belki de istemek lazımmış kimbilir..
Yetinmemek mi lazımdı acaba bulduğunla..
İstemek ısrar etmek ..İdare etmemek..
Ne bilirdim kollarımın bir gün boşluğu saracağını..
Hayata dair hiç bir şey bizden uzak değilmiş anlıyor insan..
Hayatın içinde her şey yan yanaymış,her şey yaşanabilirmiş her an..
Gözler gördüğünü gördüğünden ibaret biliyor..
Kulaklar sadece duyduğuna inanıyor..
Dudaklar ise her şeyi söylüyor..hiç hesapsız..
İnsanlar sadece beş duyusuyla davranıyor..
Niçin verilmiş o halde insana manevi kimlik..
İnsanlar bedenleriyle dolaşıyor ortalıkta..ruhsuz..
Sonuçta ölümü tadacak aciz birer kuluz..
Böyle avutuyorum işte kendimi malumunuz..
Nasıl olsa hepimiz birgün aynı yerde buluşuruz…
Nefes alamıyorum..havasız kaldım..normalden daha çoğuna ihtiyacım var artık oksijen moleküllerinin..
Problem ben de mi yoksa havada mı bilmiyorum..havayla bile iletişim kuramıyorum..
Sadece havaylamı hayır hayatla problemim var..
Yaşamla ben apayrı yerlerdeyiz şimdi..
Yaşama uzaktan bakıyorum..ne görmem gerektiğini bilmiyorum..
Mutlu muyum mutsuz mu..canlı mıyım cansız mı..
Haksız mıyım haklı mı ..inan bilmiyorum..
İçimde bir sürü ben var, hepsi bir şey söylüyor..
Üşüyor..nefes alamıyorum…
Ama hala yaşıyorum..hayatın içindeyim ..
Nefes alamadan yaşar mı hiç insan..yaşıyormuş meğer..
İnsanlar soru soruyor onlara cevap veriyor, sonra kaldığım yerden devam ediyorum..
Hep böyle değil midir zaten..sürekli kişiler-olaylar girip çıkar hayatımıza..
Biz kaldığımız yerden devam ederiz..yaşamaya..kendimizle başbaşa..
Yaşamla bir perde var sanki aramda aralanması zor..
İçeri hiç ışık sızmıyor..sanki gün hiç ağarmayacak gibi geliyor..
Ağarmayan gün beni benden gizliyor..
Kafamı kuma gömmek, hiç çıkarmamak istiyorum..
Uyuyup hiç uyanmamak belki de..
Biliyorum ki acıyla daldığım uykudan acıyla uyanacağım..
Yine üşüyüp nefes alamayacağım..
Halbuki fazla bir şey istememiştim hayattan.
Belki de istemek lazımmış kimbilir..
Yetinmemek mi lazımdı acaba bulduğunla..
İstemek ısrar etmek ..İdare etmemek..
Ne bilirdim kollarımın bir gün boşluğu saracağını..
Hayata dair hiç bir şey bizden uzak değilmiş anlıyor insan..
Hayatın içinde her şey yan yanaymış,her şey yaşanabilirmiş her an..
Gözler gördüğünü gördüğünden ibaret biliyor..
Kulaklar sadece duyduğuna inanıyor..
Dudaklar ise her şeyi söylüyor..hiç hesapsız..
İnsanlar sadece beş duyusuyla davranıyor..
Niçin verilmiş o halde insana manevi kimlik..
İnsanlar bedenleriyle dolaşıyor ortalıkta..ruhsuz..
Sonuçta ölümü tadacak aciz birer kuluz..
Böyle avutuyorum işte kendimi malumunuz..
Nasıl olsa hepimiz birgün aynı yerde buluşuruz…