Yalnızlığın hangi tarafındayım bilinmez...
En çok da yabancıyım kendime.Saklandıkça yaşadığım yalanlardan...
Gözümü her açtığımda hissettiğim korku; avuçlarıma damlayan bir
hayal kırıklığı bir acı oldu...

Nasıl yürüdüm ne zaman geldim ben bu yalnızlığa?...
Daha kapıyı bile çalmamıştım ne çabuk açtın... Müsadenle yüreğimi aramaya geldim kendi kimliğimde yitirdiğim yalnızlığımda...
Doğuştan mı yalnızım yoksa yalnızlığım da mı doğdum? Ne zaman geldim unuttuğum bu zaman kavramından bu bomboş kalabalıklardan sıyrılıp... Beni buraya getiren hayallerim umutlarım göz yaşlarım hayal kırıklıklarım ve yıkımlarım....biliyorsun...
Eğer gelmeseydim kalacaktım enkazın altında. Kusura bakma rahatsız ettim seni yalnızlığım. Eğer yalnız değilsen ben gideyim...Ama ben ne zaman gelsem sen yalnızsın...Yok hayır biliyorum uzun zamandır buradayım. Her gitmek istediğimde senden aslında hiç gidemediğimi anladım sana dönüşlerimde... Sanki bir kördüğüm oldun boğazıma düğümlenen...
Madem geldim anlatayım izninle...
Bir hayal kapısında doğdum.Yalan insanların adına sevgi dedikleri ve iki dudak arasında tükettikleri yaşamda buldum kendimi...
Neye uğradığımı anlamamıştım daha. Taptım inandım güvendim sadece iki dudak arasında dökülen cümlelere harcanan yüreğimin eridiğini göre göre. Göz göre göre... Aslında gözüm kör olmuştu kulağım duyardı sadece.
Bense yüreğimde yanan ateşin kor olmasını seyrettim ve kendi küllerimden yeniden doğmaya çalıştıkça bir tokat daha yedim yalan hayattan. Öleceğimi bile bile göre göre göz göre göre kör olduğumu bile bile...
Şimdi anlıyorum çok iyi anlıyorum ama neye yarar; kör olmuş gözlerim yüreğimi arar olmuşum yalnızlığımda...
Ve yine ve şimdi yüreğimde yanan ateşin adına hayal koydum.
Çünkü sevgi sadece dudaklardaki cümlelerde yaşanan yalan olmuş...
Ne umut ne sevgi cümlelerde anlam bulamazdı yüreğimdeki kadar...
Ama su gibi akan zaman bir nehir oldu şimdi gözlerimde gittikçe
uçuruma akan. Her geçen gün yaşadığım yaşanmamışlıkları yalanları
tokat gibi vursan da yinede yanındayım yalnızlığım

Yüreğimdeki Mavi için...

Umutlarımı aramaya geldim hayallerimi yüreğimi aramaya geldim...
Nasıl yürüdüm ne zaman geldim ben bu yalnızlığa...?

Gecenin siyahı çökerken üzerime, aklın sınırlarını zorlayan bir çığlıkla avaz avaz susuyorum..
İçime çöreklenen ölümün sessizliğine inat, göğsümün tam orta yerine gelip patlıyor çığlığım..
İmkansızlığın karşısında canhıraş bir çabayla tutunmaya çalışırken yaşamın takılı kaldığım kıyısına, ellerimin boşluğu sarmasıyla sarsılıyor bedenim. Sanrılarımın bir oyunumusun yoksa imkansızlığın mı hayal dünyamın kapılarını zorluyor yine..bilmiyorum..




İçimdeki cesede dokunuyorum bir kez daha.. ellerimdeki kana bakıyorum boş gözlerle.. bir umut.. yok mu…



Kafamın içinde binlerce ses.. susturamıyorum..susmuyorlar..
- Bırak gitsin..
- yooo olmaz..
- bırakırsam ölürüm..
- giderse yiterim…
- Devam et..boşver her şeye..
- Bak bu olur.. ama imkansızlık? ? O ne olacak ?
Yanıt…Sessizlik..



Gece daha da siyahlaşıyor.. dört duvar karanlığın boğucu kollarında arıyorum sanki huzuru..
Yitikliğim bir kez daha hortlarken yattığı yerden, kaderimin pis sırıtışı midemi bulandırıyor..
Gidin başımdan.. yalnız bırakın beni..
Yok mu sesimi duyan.. yok mu akan bu kanı durduran..
Tiz bir çığlık yükseliyor boğazımın derinliklerinden..



Saatin tiktaklarına takılıyor beynimin gözleri..
Tik tak..tik tak..
Zamanın acımasızlığı bu.. nasıl da alay ediyor benimle..
Gözlerimin kenarında oluşan derin çizgileri hatırlatıyor yeniden..
Aynanın karşısında gördüğüm yansımaya bakıyorum tik tak’lar uğuldarken beynimde..
Ne kadar zamanım kaldı?
Bazen diyorum ki… her şeyi bırak bir kenara.. yaşa yaşayabildiğin herşeyi..
Önüme duvar gibi dikiliyor yine kahrolası imkansızlığın..
Hangi yöne dönsem çarptığım bir duvar..
Kopası başımı vursam bu duvara.. yıkabilir miyim? ?
Hani şarkıdaki gibi.. “Ben imkansız aşklar için(mi) yaratılmışım...”



Gözlerim karanlığa teslim ediyor kendini.. son ışık kırıntısıda kayboluyor yavaş yavaş..
Uyusam.. uyandığımda sen olsan yanımda.. keşkeleri teslim edemiyorum dünün umursamazlığına.. belkilerle yıkılmıyor imkansızlığın duvarları..



Seninle varolan gerçeklik yıkılası bu duvarla anlamını yitiriyor..
ben yine.. aykırı..bir..şizofrenim…
engel olamıyorum değişime…



Hayallerime bırakma beni..
SanIrılarıma teslim etme..
Tut ellerimi.. çek çıkar beni..
Yık şu duvarı..
Sana ihtiyacım var…
İhtiyacım var sana..

---------------------------------------------------
yüreğine sağlık canım

Oysa sana söylemek istediğim
Öyle duygular barınıyor ki içimde
Içerim yanıyor da
Dilimden dökülemiyor ki kelime
Bir rica ne olur bana kızma!
Salaklık yapıyorum belki de
Ama duygularımı hafife alma
Ne olur!
Gözlerin ona bakmıştı ya hani
Arkadaşçaydı oysa
Içim yanmıştı
Tutuşmuştu ruhum.
Kabullenmek zor geliyor insana
Hele birde seviyorsa umarsızca
Hiç hiç bir şey istemiyorum senden
Yalnızca sarılayım doyasıya
Kokunu çekeyim içime
Belli etmem sana gözlerimdeki yaşları
Inan ayrılırken içime akıtırım da
Acıtmam canını
Ne zamandır sana anlatmak istediklerim var
Ve tam anlatacakken söyleyemediklerim
Seni çok özledim’den başka bir kelime söyleyemiyorum
Düğüm düğüm ruhum korkuyorum
Şeffah ruhundan çıkan istem dışı kötü kelimeleri haketsem de
Haketmiyorum
Inan içimde öyle büyüksün ki
Anlatamıyorum
Seni çok…
Seni çok…
Seni çok seviyorum.Hüzünçicegim...