yaşayamıyorum, nefes alamıyorum
çok canım acıyor kanıyor yaralarım
sevemiyorum insanlarıçünkü hiçbiri sen değil
beni saran varlığın nerde

ve sen yoksun artık
ben yapayalnız kaldım bu acımasızlıklarda
ben sensiz kaldım
gittin değilmi

tek söz yok yüreğime saklayacağım,
tek bakış yok gözlerimde saklı kalan
kokun yok dudaklarımda ıslaklığın ve senin hayatında da ben
ve sen yoksun artık

uyuyamıyorum oysa ben günlerce sadece uyumak istiyorum
tek kavuşabildiğim rüyalarımda seninle buluşmak için
senin için

hani seninleyken en güçlü fırtınalara dayanabilen bir çınardım ya
şimdi bir meltem beni yıkıyor
sensizim

gittin ya beni, BENİ ANLAMAYAN İNSANLARLA BIRAKTIN YA

neydi bana nefretin
bu kadar acıyı bana yaşattın
bir terkediliş değil yokluğunun varlığını hissetmeme

neden olan acı
sensizlikle dövüşmem de değil
sanki yemin etmiş gibi acılarını sahiplenmekte değil
gidişin bir ihanete bir yalnızlığıa bir yok oluşa kabul edememek bunu anlamamak içimde fırtına

kayboluş aşklara insanlara son çığlık içimdeki yıkılışta
yapamam dayanamam bunu anlayamam, anlatamam
bir tarafım seni inkar ederken bir tarafım seni delice kabulleniyor çıkıp karşıma

yapmadım demeni bekliyor
ama sen yüreğime inat susuyorsun
ve sen yoksun artık
keşke son kurşunu yüreğime sıksaydın bu kadar kanarmıydı içim.