Durup dinlediğim sessizliğindi önce...
İncinmiş yanlarından tanımıştım seni.
İç’im yanmıştı gördüğüm an,ateşlerde kaldı yürek..


Sözcüklerine bağladım tebessümü Yâr...
Yürünesi yollar kapanası olduğunda kanadı yitik turnalar gördüm rüyamda...

Sustu(n).... zayii oldum...


Âşkı sobeliyorum iç’imde...

Kafesini açtım bunca zaman korumaya çalıştığımın...

"Git gayri... Ben senden geçtim" dedim.. "Git o Yârin ellerine..."

Titredi küçük kuş...
Çırpındı ... uçtu...

Hicreti ellerine...

Aç pencereni... Sokaklar ayaz...

Güneş ısıtmaz avuçların kadar...

Mülteciyim...

Aç ellerini Yâr...

Aç ellerini..

Sevgi; nefretin ikliminde çoraklaşan yüreklerimize çiseleyen
nisan yağmurları gibidir.
Her damlası yüreğimizi temizler ve yumuşatır.
Kinin tarlasında boy atan dikenlere inat, sevgiler başak verir; büyür, gelişir,
serpilir ardı sıra…
Ondan süzülen her damla, çürüyen ve kokuşan benliğimizi yeşertir.
Hoyrat vakitlere umudun ve huzurun gölgesi düşer.
Nefretin bıraktığı boşluklar iri güllerle dolar.
Bahçelerden yükselen rayihayla ruhumuz arınır.

Halt etmiş sevgiden maraz doğar diyenler.
Zira marazlara en tesirli ilaçtır sevgi iksiri…
Onun doyumsuzluğunda ebediyete kanatlanır ruhlar.
Buzların saçaklarda salkım salkım asıldığı zemherilerde içimizi ondan başka
ne ısıtabilir ki…
Issız çöl gecelerinde gönül imbiğimizden süzülen ayışığına yaranlık eden,
sevgiyle beslenen hayaller değil midir?


Sunaklara nefretin gölgesinin sindiği kerih zamanlardan beri şebnemler düşmüş
deli kanımıza.
Sevginin bezediği kadim zamanlar asılmış darağacına.
Kaskatı kesilmiş gözbebeklerimiz.
Talan edilmiş yürek bohçalarımız…
Hayaller buz tutmuş güneşin eteklerinde.
Sevgisizliğin kırbaç izleri nasırlaşmış yüreğimizde.
Güzelliklere açılan yolların cümlesi dikenli tellerle kesilmiş, varmayı murat eden
ayaklara paslı prangalar vurulmuş…
Bu prangaları ve düğümleri sevgiden başka çözecek bir güç
tanıyor musunuz acaba?

Aç ellerini sevgili-gireyim yüreğine.. diyebilmeli..