Hayat hep güler mi insana, güldürür mü yoksa bilinmez, gizemi dolu olan dünyada. Bir varmış bir yokmuş diye başlanan tüm masallar da iyiler hep galip gelir ya, beklersin bir gün yaşamın masal olsun diye.
Ama hep kötüler el üstünde tutulur gerçek dünyada. Üzülürsün sonra, niye diye, ama bakabilirsen sabahın sessizliğinde kulaklarda yankılanan kuş cıvıltılarından ve meltemin serin esen rüzgârından, dünyaya. İşte o zaman görebilirsin hep bir gizemin saklı olduğunu. Belki acının gamzesinin gözünde yansıyan yakamozuna şahit olabilirsin.
Senin de hüzün kuşlarının kanat çırptığı gözlerinde bir gamzenin ışıldadığını kendi aynandan görebilirsin.Yontulmadan elmasın, yanmadan altının, güneşte kalmadan meyvenin olgunlaşmayacağı gibi, acıları tatmadan olgunluğun gamzesinin insanda açmayacağını da bilmek için acaba acıda yanmak (mı) gerekir (?).
Dostların gülen yüzünün ardından, ihanet şarkılarını bestelediğine şahit olunca, yüreğin acıda yanması mı yoksa acının gamzesinde dostluğun zor olduğunu görmek mi daha anlamlıdır?Severek vuslat denizinde buluşan iki aşığın kavuştuktan sonra, bencillik fırtınasında ayrılık küreklerine asıldığında yüreğin acı da yanması mı yoksa acının gamzesinde sevmenin bencillik hortumuyla yok olacağını tecrübe ederek sevmede bencilliği öldürmenin gerekliliğine olan inancı hissetmek mi daha anlamlıdır?
Bence acının en güzel gamzesi ibretlik hayatlarda yaşamın güzelliklerine göz kırparak hayatımızı gamzenin gülümseyen meltemine bırakmaktır. Ancak ibretlik hayatlardan alınmayan dersler, bizim hayat ağacımızda başkaları için acının gamzesini açtıracaktır. Acının gamzesini görerek yaşamı gül bahçesine çevirmeniz dileğiyle sevgiyle gözlerinizdeki gamzeyi selamlıyorum.
Göremediğimiz hedefi asla tutturamayız. Acının gamzesinde görülen tüm güzellikler ise bizlere huzur ve umut hedefine giden yolun tüm kıvrımlarını en acımasız şekilde göstermiştir.
O halde acının gamzesinde kıvrımları incelemeye ne dersiniz?
