Anlatamadım. Anlamaya çalışılmadım. Anlaşılamadım...
Şimdi!
Her şeyi yakıp yıkıp dağıtmalıyım!
Umarsızca haykırmalı içimdekileri tek tek kusmalıyım yalan yüzlere..
Nefretimin benliğimden taştığı bu günlerde kimseye acımamalıyım!
Merhametimi önlerine sunmamalıyım..
Öyle ya kim acıdı ki bana?
Kim sardı ki tuz basmak zorunda kaldığım yaralarımı?
Kim gördü ki her gün biraz daha azaldığımı ve artık kalmadığımı...
Fazlaydı bunca şey bana...
Taşıyamayacağım kadar fazla...
Anlatamadım.
Daha doğrusu uğraşmadım anlaşılmaya.
ve uğraşmadılar beni anlamaya...
O bilindik sözlerle geçiştirdiler her zaman...
Her zaman bencildiler. Ve her zaman acımasız...
Kıydılar bana da acımadan...
Farkında olmadan...
*Sonunda ışığım söndü yavaş yavaş... Karardım...
Koyu karanlıklardayım...
Elim kolum bağlı çaresizliğimle k a l a k a l d ı m . . .
Geçmişime baktım...
U t a n d ı m ...
Hep baskalarına yüklediğim suçun hep bende olduğunu anladım...(!)
Susmalıydım.
K o n u ş a m a d ı m . .