Beni sevdiğini biliyorum. belki de alışkanlıktı o sevgi dediğimiz. belkide bitmiş bir ilişkiyi yaşatmaya çalışıyorduk...
giderek alışıyorum. kabulleniyorum sensizliğe...
biliyorum artık telefonum çalmayacak...
uzaklarda bir yerde sevenim olmayacak artık.
ağladığımda en üzülen oydu.
o da yok artık.

neden bitti? bitmek zorundamıydı?
oysa sanardım ki ben sevgimiz güçlü o kadar kilometrelere rağmen sürdü... ve sürecek...
aslında hayal etmeyi sevdik seninle biz.
senin yeniden bir hayatın olduğunda ilişkimizin çok salakça,çocukça olduğunu anladın.
doğru ya! kalemimden döküldü birden bire bu yazılar.
gerçi dönme gibi kavram yok olmayacak benim tarafımdan... çünkü bitti.
sevilmediğim yerde durmam ben.
sende haklıydın. gerçek yaşam her zaman daha caziptir. benim tarafımdan da öyle...
şimdi düşündüm de aslında hep seni kırmamak adına katlanmışım bu olmayan ilişkimize... hep hayallerle yaşamışım. sevmeye açtım. sevdim seni. ya da sevdiğime inandırdım. oysa inanırmısın zerre kadar sevmemişim seni. seven hep sen oldun. sevdiğim tek şey meğerse aç olduğum ilgiymiş,sevgiymiş bir erkekten gelen...
Ben seni sen olduğun için değil de, bana ilgi gösterdiğin için minnet duygusu besledim sana belkide...
Öyle gerçekten de. çünkü bu ilişkide bende senin beni eskiden sevdiğin gibi sevseydim,ilişkiyi ayakta tutmak için çabalar,gitmene bu kadar kolay vermezdim.
Beni sevmesende hep severdim seni...
Ama dediğim gibi ben senin beni sevmeni sevdim...
Sevmekten vaz geçtin ve... bitirdin...

Sanaldan tanışıpta birbiriyle hiç görüşmeden "çıkanları" hep alaya almışımdır ben.
onları hiç anlayamazdım. nasıl olurda dokunmadığı bir insanı bu kadar sever derdim...
Aslında gerçekten de yokmuş sanaldan sevgi... sebeplerin çokluğuna aldanmamak gerekiyormuş. hep kendimizi kandırdık seninle biz.
Bir gün buluşabilme ümidiyle...
Bu satırları ağlamayarak yazmayı büyük başarı olduğuna inanıyorum.
Ben sana değil,hayır sana değil, biten umutlarıma yıkılan hayallerime ağlıyordum.
Ama seninle bitti...
mühim değil,herşey biter. bu acılar son bulur.
yani hayal kırıklıkları...
arasanda beni inan bana aynı olmayacak...
yıkılan kumdan şato misali yerle bir oldu her şey. Ve yeniden şato yapmak ise...
içimden gelmiyor...
sen iyi bir insansın. Ve umuyorum ki karşına en az senin kadar iyi bir kız çıkar. yanında... her an buluşabileceğin,elini tutabileceğin...
inan bana o günler yakın, çok yakın.
öncelerde de dediğim gibi...
Teşekkür ederim.
Beni sevdiğin için...
Bende kendime göre biri bulduğum da mutlu olacağım...
Ve yeniden bir son yaşayacağım...Bu sefer sanal değil real olduğu için inanılmaz bir kalp ağrıları...
yaraların sarılması...
Ve yeni baştan...

Altindir

Vakt-i zamanında, “Aldanma ki şair sözü elbette yalandır!” diyen Fuzûlî, günümüzde yaşasa, “Aldanma ki sanal aşklar elbette yalandır!” mı derdi? Yoksa, “Aşk aşktır!” diyerek, gerçek ya da sanal tüm sevdalıların önüne mi sererdi dizelerini?...

Var mıydın gerçekten? Gözlerimiz buluşmadan, ellerimiz birbirine değmeden, yalnızca yüreklerimizle, doludizgin bir aşk seninle paylaştık mı biz? Yoksa... Acımasız bir aldatmaca mıydı yaşadıklarımız? Kimdin sen? Bilinçaltımın bana oynadığı bir oyun... Gerçekleşmesini istediğim ulaşılmaz bir düş… Kahredici bir duygu yanılsaması... Hangisiydin? Var mıydın gerçekten? Bilemiyorum... Canan Tan ( Sanal Aşklar)

Güzel bir paylaşım teşekürler.