Ekranın başına her geçtiğimde o gülüşünle karşıliyorsun beni…... Asıl çektiğim acı budur aslında, yanındayken kendimi yine de senden çok uzaklarda hissetmem…

Farkedersin acı çektiğimi aslında... Böyle anlarda zamanı durdurmak isterdim.Zamanı durdurursam içimizdeki boşlukların kapanacağını, çektiğimiz yalnızlığınson bulacağını ve seninle geleceği düşünmeksizin mutlu olacağımızı düşünürüm..

Oysa ne zamanı durdurabiliyorum ne de çektiğimiz acılara bir son verebiliyorum..Ben zamanı durdurmak istedikçe zaman daha hızlı geçiyor canımızı daha çokyakıyor… Hayat bize acı verdikçe de birbirimize daha sıkı sarılıyoruz..

Hani sana hep korkularım var diyorum ya… Aslında benim tek korkum var.. Sadece seni daha kazanamadan yitirmekten korkuyorum. Çünkü sen özlediğim herşeysin… O mükemmel gülüşün sahibisin..

Bunca yaşanılanlar içinde en zor gelen nedir biliyor musun? Hissettiğim şeyleri hissetmiyormuş gibi gözükmem gerekiyor… Söylemek istediklerimi söyleyememek..İnandığım şeyleri inkar etmek zorundayım… Çünkü yanındayken bile senden çok uzaktayim…