Sensizlikmiş Yalnızlık..!

Bu sevdaya düşmeden önce, bilmezdim nasıl da bir başına kalınır o koskoca kalabalıklarda. Onca insanın ortasında olup da, onca yürekte yer bulup da, nasıl kimsesiz kalınır bilmezdim, gülerdim kahkahayla. Kulak arkası ettiğim sevgiler, ilgiler ve çiçeklerinden önce yapraklarını, dallarını göremediğim ağaçlar, ya da güneş, hep gün batımı denk geldiğim, bu derttendir belki de.....

Yalnızlıkmış sensizlik, bilemedim...

Bilmezdim nasıl da kördüğüm olursun kimsesizliğinle, bu sevdaya düşmeden önce. Koşup koşup da koparmış gibi ipini, bilmezdim nasıl da varamazsın kendine, düşe kalka, yara bere dizlerin dirseklerin. Kan çanağı gözlerin, ağlayamazsın. Her yeni günle beraber sızmak için pencerenden odana, bekliyorum geceyle gündüzün sessiz buluşmasını, gözkapaklarım hasret birbirine, bu derttendir belki de.....

Yalnızlıkmış sensizlik, anlıyorum...

Bu sevdaya düşmeden önce, nasıl da yetmezmiş güç kırmaya zincirlerini bilmezdim, bundanmış kaçamayışım kendime. Ellerime, kollarıma yapışan bir şeyler var, ayak bileklerime kenetlenen eller, bir silkinişle geride bıraktığım kimseler var, bir de yüreğimde yer edenler. Bilmezdim sorumlu dünlerin sorunsuz bir yarın hediye edeceğini bana. Benim yarınlarım onların dünlerine benzemesin diye bekliyorum henüz, ışıyacağım elbet, alacakaranlık vaktidir şimdilik, bu derttendir belki de.....

Sensizlik yalnızlıkmış, biliyorum...

Nasıl da sabahlar gözbebeklerimde biri bilmezdim, bu sevdaya düşmeden önce. Bilmezdim bir adımlık bakış kadar yakınken bana, nasıl da uzak kalırsın. Ah bu mesafe geçer sevdamı da. Ufacık kareler var hayatımdan alınma; kiminde bir kaçamak bakışın, gülümseyen yüzün ya da, şöyle uzaktan yürüyüp gidişin kimindeyse. Öyle büyütürüm ki gözümde, hep gözümde, bu derttendir belki de.....

Sensizlikmiş yalnızlık, bilmezdim...

Gözlerimi bir kırpışımla yanaklarımı ıslatan sanma ki yağmurdur. Onda da bir parça sen var, bir parça düş ve gelecek bir parça. Anlayacağın, üç nokta (...). saçlarımdan tel tel süzülendir yağmur. Nasıl da ıslakmış yaşamak bilmezdim, bu sevdaya düşmeden önce.....

Bu sevdaya düşmeden önce, bilmezdim.....
Sensizlikmiş yalnızlık...

Evinin seni içine sığdıramayacak kadar dar oldugunu fark
edeceksin...
Sokağa fırlayacaksın... Sokaklar da dar gelecek...
Tıpkı vücudunun yüreğine dar geldiği gibi...
Ne denizin mavisi açacak içini, ne pırıl pırıl gökyüzü...
Kendini taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da
kaybolacak kadar küçüleceksin...
Birileri sana bir şeyler anlatacak durmadan...
"Önemli olan sağlık."
"Yaşamak güzel."
"Boş ver, her şey unutulur."
Sen hiçbirini duymayacaksın...
Göz yaşlarından etrafı göremez hale geleceksin...
Ondan ölmesini isteyecek kadar nefret edecek, az sonra kollarında
ölmek isteyecek kadar çok seveceksin...
Hep ondan bahsetmek isteyeceksin...
"Ölüme çare bulundu" ya da "Yarın kıyamet kopacakmış" deseler
başını kaldırıp Ne dedin?" diye sormayacaksın...
Yalnız kalmak isteyeceksin...
Hem de kalabalikların arasında kaybolmak...
Ikisi de yetmeyecek...
Geçmişi düşüneceksin...
Neredeyse dakika dakika...
Ama kötüleri atlayarak...
Onunla geçtigin yerlerden geçmek isteyeceksin...
Gittiğin yerlere gitmek...
Bu sana hiç iyi gelmeyecek...
Ama bile bile yapacaksın...
Biri sana içindeki acıyı söküp atabileceğini söylese,kaçacaksın...
Aslında kurtulmak istediğin halde, o acıyı yasamak için direneceksin...
Hayatının geri kalanını onu düşünerek geçirmek isteyeceksin....
Aksini iddia edenlerden nefret edeceksin...
Herkesi ona benzetip...
Kimseyi onun yerine koyamayacaksın...
Hiçbir şey oyalamayacak seni...
İlaçlara sığınacaksın...
Birkaç saat kafanı bulandıran ama asla onu unutturmayan.
Sadece bir müddet buzlu camın arkasından seyrettiren...
Bütün şarkılar sizin için yazılmış gibi gelecek...
Boğazınn düğümlenecek, dinleyemeyeceksin...
Uyumak zor, uyanmak kolay olacak...
Sabahı iple çekeceksin...
Bazen de "Hiç güneş dogmasa" diyeceksin...
Ne geceler rahatlatacak seni ne gündüzler...
Ölmeyi isteyip, ölemeyeceksin...
Belki çivi çiviyi söker diye can havliyle önüne çıkana sarılmak
isteyeceksin...
Nafile...
Düşüncesi bile tahammül edilmez gelecek...
Rüyalar göreceksin, gerçek olmasını istediğin...
Her sıçrayarak uyandığında onun adını söylediğini fark
edeceksin...
Telefonun çalmasını bekleyeceksin...
Aramayacağını bile bile...
Her çaldığında yüreğin ağzına gelecek...
Ağlamaklı konuşacaksın arayanlarla...
Yüreğin burkulacak...
Canın yanacak...
Bir daha sevmemeye yemin edeceksin...
Hayata dair hiçbir şey yapmak gelmeyecek içinden...
Onun sesini bir kez daha duymak için yanip tutuşacaksin...
Defalarca aradiği günlerin kiymetini bilmediğin için kendinden
nefret edeceksin...
Yaşadığın şehri terk etmek isteyeceksin...
Onunla hiçbir anının olmadığı bir yerlere gidip yerleşmek...
Ama bir umut...
Onunla bir gün bir yerde karşılaşma umudu...
Bu umut seni gitmekten alıkoyacak...
Gel gitler içinde yaşayacaksın...
Buna yasamak denirse...




Evinin seni içine sığdıramayacak kadar dar oldugunu fark
edeceksin...
Sokağa fırlayacaksın... Sokaklar da dar gelecek...
Tıpkı vücudunun yüreğine dar geldiği gibi...
Ne denizin mavisi açacak içini, ne pırıl pırıl gökyüzü...
Kendini taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da
kaybolacak kadar küçüleceksin...
Birileri sana bir şeyler anlatacak durmadan...
"Önemli olan sağlık."
"Yaşamak güzel."
"Boş ver, her şey unutulur."
Sen hiçbirini duymayacaksın...
Göz yaşlarından etrafı göremez hale geleceksin...
Ondan ölmesini isteyecek kadar nefret edecek, az sonra kollarında
ölmek isteyecek kadar çok seveceksin...
Hep ondan bahsetmek isteyeceksin...
"Ölüme çare bulundu" ya da "Yarın kıyamet kopacakmış" deseler
başını kaldırıp Ne dedin?" diye sormayacaksın...
Yalnız kalmak isteyeceksin...
Hem de kalabalikların arasında kaybolmak...
Ikisi de yetmeyecek...
Geçmişi düşüneceksin...
Neredeyse dakika dakika...
Ama kötüleri atlayarak...
Onunla geçtigin yerlerden geçmek isteyeceksin...
Gittiğin yerlere gitmek...
Bu sana hiç iyi gelmeyecek...
Ama bile bile yapacaksın...
Biri sana içindeki acıyı söküp atabileceğini söylese,kaçacaksın...
Aslında kurtulmak istediğin halde, o acıyı yasamak için direneceksin...
Hayatının geri kalanını onu düşünerek geçirmek isteyeceksin....
Aksini iddia edenlerden nefret edeceksin...
Herkesi ona benzetip...
Kimseyi onun yerine koyamayacaksın...
Hiçbir şey oyalamayacak seni...
İlaçlara sığınacaksın...
Birkaç saat kafanı bulandıran ama asla onu unutturmayan.
Sadece bir müddet buzlu camın arkasından seyrettiren...
Bütün şarkılar sizin için yazılmış gibi gelecek...
Boğazınn düğümlenecek, dinleyemeyeceksin...
Uyumak zor, uyanmak kolay olacak...
Sabahı iple çekeceksin...
Bazen de "Hiç güneş dogmasa" diyeceksin...
Ne geceler rahatlatacak seni ne gündüzler...
Ölmeyi isteyip, ölemeyeceksin...
Belki çivi çiviyi söker diye can havliyle önüne çıkana sarılmak
isteyeceksin...
Nafile...
Düşüncesi bile tahammül edilmez gelecek...
Rüyalar göreceksin, gerçek olmasını istediğin...
Her sıçrayarak uyandığında onun adını söylediğini fark
edeceksin...
Telefonun çalmasını bekleyeceksin...
Aramayacağını bile bile...
Her çaldığında yüreğin ağzına gelecek...
Ağlamaklı konuşacaksın arayanlarla...
Yüreğin burkulacak...
Canın yanacak...
Bir daha sevmemeye yemin edeceksin...
Hayata dair hiçbir şey yapmak gelmeyecek içinden...
Onun sesini bir kez daha duymak için yanip tutuşacaksin...
Defalarca aradiği günlerin kiymetini bilmediğin için kendinden
nefret edeceksin...
Yaşadığın şehri terk etmek isteyeceksin...
Onunla hiçbir anının olmadığı bir yerlere gidip yerleşmek...
Ama bir umut...
Onunla bir gün bir yerde karşılaşma umudu...
Bu umut seni gitmekten alıkoyacak...
Gel gitler içinde yaşayacaksın...
Buna yasamak denirse...
Razı mısın bütün bunlara...?
Hazır mısın sonunda ölüp ölüp dirilmeye...?
O halde aşık olabilirsin..

:.essiz akar benim gözyaslarim :.:



yine heryerde sessiz gözyaşlarım..
keşkeleri yok edemiyorum, korkuyorum !!!
ınancım kalmadı benim hiç bir şeye..
ve "hiç" olan bir şeye..
sessizlik hakim geceme..
biraz da sensizlik..
gözyaşlarım akıyor içime..
damarlarımda dolaşıyor sen'li sensizlik..
ve yüreğim bitik...
sen yoksun ya yanımda,adın olmuş "yitik"...
bak !!..
yanaklarımda arama yaşları..
gözlerime bak...
yüreğime bak usul usul..
oysa ne çok söyleyeceklerim vardı sana..
ne çok isyanlarım ve ne çok savaşlarım vardı yarıda bırakıp kaçtığın...
rövanşını yapacağımız turnuvalar vardı epeyce..
toplamı sıfır olan "biz"in çıkanından "ben" kalıyordum..
kaç gece indirdim yıldızları yeryüzüne..
ve kaç gece saklambaç oynadık seninle ...
ben hep ebe oluyordum..
sen karanlıktan korktuğun halde en kuytu köşeye saklanıveriyordun..
ve sobe yapıp gidiyordun,bir elveda bile demeden !
ne ben görebiliyordum seni;ne de sen görebiliyordun..
seni özleyen beni...
oysa..
oysa ne çok oyunlar biliyordum..
korkuyordum söylemeye...
belki bunlarda da çekip gidersin diye..
ne çok sessiz gözyaşları biriktirdim içimde..
sadece sen görmeyesin diye..

ve gittin...

oysa ne çok ağladım yokluğunda..
sana farkettirmeden...
ve sensizliğin acısına inat..
bir damla gözyaşı dökmeden...
_yanağıma değil,gözlerime bak..!_

SEVMEK NEDENSİZ BAŞLAR
Sevmek nedensiz baslardi, iste bu yazida öyle basladi, önce kagidi sevdim serdim önüme, sonra kaleme sevdalandim aldim elime ve hiç nedensiz basladim süt beyaz kagida yüregimi çizmeye...

dört yillik sevmeye adanmis bir maziyle dikildi karsima yüregim, hatta taa ruhlar aleminde ögrenmisti sevdalanmayi, önce sevgilerin en büyügünü içine yerlestirmisti tanrıya duydugu, ki onun sevgisinden razi gelmemismiydi dünyaya imtihan için gönderilmeye... Sonra ruhunun bedene sarilma zamaninda bulundugu kutsi bedene sevdalandi, onun varligi için tüm çabalari sarfeden kisiye adini bile bilmedigi, sonralari anne demeyi ögrendigine... Gözlerini ilk açtiginda onu ürküten dünyayi tanidikça sevdi, tanidikça sevmekten vazgeçti...

Büyüdü, büyümeyi sevdi. Yürüdü, yürümeyi. Aglamayi bile sevdi zor zamanlarinda,yanlizligi sevdi kalabaliktan sikildiginda, ve kalabaligi yalnizliktan korktugunda... Oyuncaklari oldu, barbisini sevdi ama onunla oynamayi degil! Arkadaslari oldu birsürü sevdi onlarida kimileri çoktan unutmus olsalarda, Sevmekten vazgeçmeyenlerini sevdi, Dost bildi! Dost bildikleri de unuttu kime zaman, çekip gitti... Çekip gitmeyi degil kalmayi sevdi, kalip sevmeye devam etmeyi...Sevmekten hiç vazgeçmedi!

Bir gülü sevdi; dalinda duran, mevsimleri; dogayi zaman içinde renkten renge boyayan, mektuplari; uzak diyarlarda sevilenlerden birkaç satira sikistirilmis özlemleri tasiyan, dogayi, hayati, varligi, yoklugu hepsini sevdi iste... Parkta oynayan çocugu sevdi, dolmusta yanina oturan yüzüne bile bakmadigi kizi, yasli bir teyzeyi yer verdigi...Sevdi iste nedensiz...


Asik olmayi sevdi sonra, içine oturan o duyguyu, o delirten, bir anda terletip bir anda üsüten, ellerini titreten, yüregini sizlatan, aklini basindan alip uzak diyarlara tasiyan, özlemleri kavurup kavurup sicak sicak yüregine döküp daglayani, aglatani, güldüreni... Sevdi hiç pes etmedi, nedensiz basladigi yolculugunda yol almaktan vazgeçmedi... Sevdi, Sevdi, Sevdi...

Gün oldu kapiyi sabir çaldi,hiç tereddütsüz buyur etti içeri, "Beni misafir etmen gerek ne zaman gidecegime ben karar verecegim" dedi! En güzel minderlerini serdi yere, oturttu onuda kösesine... Evet ya sabretmeyide sevdi hala oturuyor minderinde...

Herkese yer var yüreginde! Aci çekmeyi bile sevdi bu divane yürek güzel günlerin kiymetini bilmek ugruna...
Hiç nedeni olmadan, içinde bir parça gaye gütmeden, çikar büyütmeden Sevdi ,Seviyor, Sevecek... Eger birgün vazgeçerse bu sevdadan iste o vakit bilinsin ki yüregim son nefesini verecek...

Artık hayatımda keşke dediğim onlarca şey var. Ve ilk seninle başladı bu serüven. Keşke..keşke..keşke.. Hepsini sıralayamam elbette tek tek. Ama içim yığınla keşke dolu. En çok da sen. Seninle doldu yine içim.

Bugünlerde böyle işte, hasretine hergün bir yenisini daha ekliyorum. Sanırım mevsimden.. kış geldi ya, kar başladı artık. Ama artık sen yoksun...Onca zamana rağmen ben yine de alışamadım yokluğuna. Yağmurlar bana hep seni hatırlatıyor ve gözlerim yine pencerede asılı kalıyor. Hani olur ya belki yine...olmaz ya, neyse işte!..

Ben istemiştim oysa gitmeni. O da bir keşke ya ..neyse. Gidişinin birşeyleri düzeltmeyeceğini biliyordum aslında. Benimki "bizim" hayatımızı koruma çabasıydı..doğru olandı..Biliyordum ama, canım birgün ellerini tutmak isteyecekti, birgün üşüyecektim.. Gerçi bu titreme nöbetleri hayatımın daha kaç yılını alır bilmiyorum. Zaman öylece akıp gidiyor. Herşey değişiyor, ben değişiyorum. Seninle kopup gittiğimizden bu yana birçok şey değişti hayatımda. Sen değiştin, içimdeki yerin de..

Özlüyorum seni sadece, yokluğunsa hala alışmaya çalıştığım bir olgu bunca zamandan sonra bile.. Sen geçmişimin bir parçası oldun artık. Sana dair herşeyi yaşattım, hepsi hafızamda yaşadıklarımızın. Ama sen olmayınca, yüzünü hatırlamakta zorluk çekiyorum zaman zaman. Sana hiç benzemeyen fotoğrafına bakıp, aklımdaki parçalarını birleştirmeye çalışıyorum o zamanlar..

Bugünler böyle işte..Üşüyorum..hem de çok..Çok kırgınım.Sana dair çok şey var aslında içimde anlatmak istediğim. Nasıl anlatılır bilmem ki; "Seni çok özledim!" desem ya da "seni çok seviyorum" desem yetmeyecek içimdeki boşluğa. Susuyorum! Yine susuyorum ama bu kez gözlerinin içine bakamadan. Gözlerini getirmeye çalışıyorum aklıma...olmuyor. Tek hatırladığım gözlerinin güzel olduğu.. "

Yağmurdan sonra sessizlik, derin bir boşluk… Sonsuz bir karanlık bu. Tarif edilemez bir duygu. Yalnız, harabe, hayalet, bomboş bir şehirde tek başına; kalbi ile beyni arasında sıkışmış bir şekilde. Bir hayal dünyasında umutsuzca. Bir yolun geri dönülmez sonu. Son sürat kalp atışlarının normal bir hıza dönüşü. Kanının donması, sabrın son haddi. Gözyaşı dökmeden, ses çıkaramadan hüngür hüngür ağlayabilmek. Üzerinden inanılmaz bir yükü atıp kuş gibi hafiflemek: istenmeyen bir hafiflik, büyük bir boşluk... Bomboş bir beyin içinde sadece izler, anılar ve bir de görüntü. Acı veren, verdiği kadar da hoş gelen, aranılmak istenen bir görüntü...
Artık yeni bir dünya, gökkuşağının iki ucundan birine doğru bir yürüyüş, arayış, aranış... Artık, anıları, görüntüleri veya bir şeyleri değil aşkı arayış. Aşka aşk. İlk aşka aşk. İlk aşkın küllerine aşk. Hayatın değil de, aşkın anlamının keşfi. Aşkın analizi... Başka ne olabilirdi ki?..
...ve artık parçaların yerine oturması, gözlerin bir süre sonra karanlığa alışıp görmesi gibi... Daha sakin bir kafayla, ama bütün çabaların boşa çıkması. Bir anlık umutsuzluk, sonra tekrar diriliş ve tekrar umutsuzluk, ve sonunda melankoli. Artık aşık olamayacağını zannetmek ve günün birinde bunun yanlışlığının farkına varmak: Kalbinin ağırlığını tek başına taşıyamayacağını anlamak; çaresi, ya onu durdurmak ya da paylaşmak...
Zaman... Yalnız, harabe, hayalet, bomboş şehirde yavaş yavaş normale dönüş. İnsanlar, hayatlar, aşklar, kalabalıklar... Rastlantılar, aydınlıklar, karanlıklar... Hayatın normal akışındaki her şey.
Sonunda olgunluk... Sabrın ardından gelen bir histeri ve olgunluk. Melankolilerin sonuçlarına katlanamamak ve birçok zıtlık. Bütün bunlardan bir sonuç çıkarmak ve adına tecrübe demek, "Tecrübe; silgisiz yazı yazma sanatı".
Boşa geçen zamanlar, boş bir çaba: "İçindeki çocuğu uyandırma çabası". Son bir şok daha, umutla... Ve gerçekler; acısıyla, tatlısıyla kabul edilemeyen gerçekler. Aşk, sevgi, sevinç, üzüntü, oyun, karmaşa, gözyaşı ve melankoli derken sonsuz bir döngü. Tâ ki yeni bir aşka kadar...