Ağlıyordu kadın!Başını yastığa gömmüş,sessiz sessiz ağlıyordu.
Ama sessiz attığı bu çığlıklar,hunharca paramparça edilmiş kalbinin,kan sızan
duvarlarına çarpıp,daha şiddetli,daha ürkütücü bir yankıyla
geri dönüyordu beyninde.
Duygularının bu denli ucuza harcanmasına,yıllardır vermeye çalıştığı sevginin
ışığının,araya giren denli densiz gölgelerle lekelenmiş olmasına ağlıyordu.
Ve bazı gerçekleri bu kadar geç görebilmiş olmanın verdiği üzüntüyle ağlıyordu.
Şu an ki enkaz haliyle ona her ne kadar hayal gibi gelmiş olsada
başaramayacağından korksa da zamanla kendisini çok daha iyi
hissedeceğini de biliyordu.
Okadar kolay silebilmişti ki adam onu!!
Okadar kolay "Ne sen beni gör,ne de ben seni göreyim" diyebilmişti ki...
İşte içinde bir yerlerde yüreğini parçalayan,kalbini kan revan içinde bırakan
tavırda bu olmuştu..
Bu kadar kolay mıydı kapıyı çarpıp çıkmak.
Bu kadar kolaymıydı tüm yaşananlara bir anda sırtını dönüp ,
hiç yoktu saymak??
Düşünüyordu da ne çok severdi adam
"Bu aşkın nüshası rüzgarlarda,aslı bende kalacak" şarkısını..
Nasılda kendine mal ederdi kadın bu sözleri duyduğunda..
Ama şimdi düşünüyordu da,olmayan bir şeyin aslı nasıl kalabilirdi insanda??!!!!
Kalması için ,muhafaza edilebilmesi için,önce var olması gerekmezmiydi?
Peki bu adamda çoğaltıp çoğaltıp nüshalarını rüzgara salacağı sevginin aslı
yoksa,kadın neden ve nasıl mal edebilirdi bu sözleri kendine??
Bu kadar mı yanlış anladı,bu kadar mı yanlış ulaştı sinyaller yüreğine??
Hayır!
Adamın gözlerinde sevgiye dair izler yakaladığından fazlasıyla emindi.
Bakışlarında,dokunuşunda bu sevginin kıpırtılarını hissettiğini biliyordu..
Peki bir halusinasyon muydu yaşadıkları?
Böyle bir adam,böylesine sevgiyle bakan gözler hiç olmamıştı da hayalinde
yarattığı bir kahramanın ardından mı dökülüyordu gözyaşları?
Madem bu kadar emindi,madem bu kadar net hissedebilmişti de adam neden
kabullenmiyordu sevgisini?
Neden söylemiyordu hem öncesinde hem şimdi seviyor olduğunu?
Neden korkuyordu?
Tek bildiği şey, bu enkazı kaldırmanın zaman alacağı ve büyük ihtimalle de
yardıma ihtiyac duyacağı gerçeğiydi..
İşte şimdi onu ve duygularını onaracak zamanın saati işlemeye başlamıştı bile..
Tik TAK TİK TAK...
Ve her geçen dakika,her geçen saat,her geçen gün ile beraber,ağlamak için
daha az gömüyordu başını yastığa..
İşte şimdi bildiği ama kabullendiği için içini daha az acıtan tek ve en büyük
gerçek tüm çıplaklığı ile ortadaydı..
Eskiden "SEVDİÄžİ ADAMIN" sevdiği ve söylediği şarkıda söylenenin aksine...
BU aşkın ASLI RÜZGARLARA KARIŞIP GİTMİŞ,SADECE BİR NÜSHASI KALMIŞTI
kadının yüreğinde....
