Tamam bitti demiştim...Bu kez dönmek yok herşeyi unut demiştim...Kırılmış paramparça olmuştum.Ayakta duramıyordum.Ruhum bedenime ağır geliyordu.Son sözünü bekliyordum artık yıkılmak için...
Sesini duydum...Duymaktan bir okadar korkarken..."Seni çok mu kırdım" dedin içimi eriten sesinle."Evet" dedim...Ama bitti o anda içimdeki bütün huzursuzluk karmaşa gitti bütün kederlerim...Yine sardın bütün yaralarımı...Yine geri verdin umutlarımı...
Dün gece son kez göğsünde uyudum.Son kez öptüm, kokladım, sarıldım...Doyasıya...Ama doyamadım...Kopamadım senden...Gözlerimi kapatamadım zaman çabuk geçmesin sabah olmasın diye...Bütün gece seni izledim...Eski günlerimizi, eskisi gibi olmıycak günlerimizi düşünüp ağladım hiç susmadım...
Sen benim canımsın dedin.İnsan canı olmadan yaşayamaz dedin.Canımı benden almak istediler izin vermedim...Veremedim...Ölümü kaçış sandın...Ama sanıyomusunki sen olmadan yaşarım...Buna izin verirmiyim...O korkuyu bir kere yaşattın bidahaki ağır gelir...Dayanamam...
Sandın ki sensiz mutlu olurum, yüzüm güler, herşeyi biranda siler yaşanmamış sayarım.Kolay mı? İnsan canı olmadan yaşayabilirmi...Sen yoksan herşeyim yarım...Senin olmadığın herşey anlamsız...Sensiz tükettiğim her nefes beni tüketiyo...
Unut dedim kendime...Çık kalbimden...Silin hafızamdan...İmkansız aşkın peşinde koşma.Onuda kendini de tüketme..Sus dedim...Sustur dedim...Ama aklım düşüncem mantığım kalbime yenildi...Ben sussam yüreğimi susturamadım...Yüreğim onsuz yapamazsın dedi...Bende onun sesini dinledim ve kaldım...Yine seninleyim...Yine sevginleyim...
