Güneşimsin bazen bana hayat veren,pembe bulutlarımsın,hayallerimsin.
Bakışlarıyla kalbimi eriten,bembeyaz atın kılıcınla beni kötülüklerden koruyansın.
Şiddetli bir fırtınanın ardından beliren gökkuşağı gibi, rengarenk,sımsıcak ellerin,gülümsemen bana.
Bazen o fırtınanın kendisi de oluyorsun, korkutuyorsun beni.
Kimsin sen,neden bu kadar önemlisin benim için.
Nedir bu hissettiklerim,tüm bu yaşattıkların,yaşadıklarımız.
Biz, sen ve ben.
Beni gerçekten tanıyor musun? Ben seni gerçekten tanıyor muyum? Seviyor musun beni,benim seni sevdiğim gibi,benim seni sevdiğim kadar?
Neden sensizken nefes alamıyorum? Neden sırf seninle biraz daha fazla vakit geçirebilmek için kendimi ezip geçiyuorum?
Neden seni bu kadar çok seviyorum ?
Ama bulacağım bir çaresini. Sende yap aynısını,benim için.Üzülme sakın.Çık dışarı,hadi sende yakala güneşini şimdi. Tekrar bul umutlarını , koş onların peşinden. Asla vazgeçme hayal etmekten. En değerli varlığındır hayallerin,umutların. Sev doyasıya,karşılık beklemeden,hesap sormadan,delicesine.
Sıkarsa canını,kaybol o fırtınanın içinde. Bırak kendini,yağmurlar yağsın üstüne, unutma gökkuşağı çıkacak birazdan karşına. Sadece umut etmeye devam et.
Unutma. Sadece, beni hiç unutma..