Gümüş tepside altın kalbimi sundum ayaklarına…
Şimdi bu şiirdeki gibi abarttığımı zannettin sevgimi;
bunda abartılacak bir şey yoktu aslında…
Ben seni eksik sevmedim sadece ;
aslında buydu farkım diğerlerinden,
ama yinede sen…
Beni anlamadın…

Gurur diye bir şeyi hatırlamıyorum ben, uzun zamandır…
Uzun zamandır,
böyle dilenci gibi ezik yaşadım;
sensiz yaşadığım bütün mutluluklarımı…
Nefes alacağım gün;
bir gülüşün kadar yakındı…
O gülüşü ben;
bir türlü yakalayamadım…
İşte ben;
bu yüzden nefessiz bir hayatın içinde çırpındım, durdum,
bütün o yokluğunda…

Şimdi giderken rüzgarını bilmediğim eski bir şehire;
yıkık dökük bir sensizliği bırakmak istemedim bu şehrin sokaklarında…
Kaybolan umutlarımda yaşıyorum seni,
hala sende nefes alıyorum ben…
Sokaklarında bu şehrin,
parçalanarak bölünmüş,
alışılması zor bir girdabın içinde beni,
yalnız bıraktın…
Dilenerek yaşanabilirdi belki de bu dünyada
haklısın…
Peki seni kimden dilenebilirdim,
çaresiz ,
kan ağlayan sensizliklerimde?
Söylesene !
Senden daha kaç tane daha olabilirdi ki bu dünyada?
Bu piyangonun ikramiyesi sendin anlasana…
Sensizlik amortisini hiç düşünmek istemiyorum ben ;
bundan sonra…
Anlasana…

Biliyorum kelimeler yetmiyor seni anlatmaya,
ne kadar yazabilirsem;
o kadar yaşamak istiyorum seni;
tenimdeki bu eksikliğimde…

Kaçamak bir yalnızlık olsaydı keşke,
sensiz geçirdiğim günlerim.
Yarım kalmış bir huzurun ortasında,
giderken,
rüzgarını bilmediğim eski bir şehire;
yıkık dökük bir sensizliği bırakmak istemedim sokaklarında…
Bu piyangonun ikramiyesi sendin anlasana…
Sensizliği hiç düşünmüyorum ben;
bundan sonra…
Anlasana…

Gitme bu dilenci ruhumdan…
Tenimde bu kadar eksiklik varken,
ancak dilenerek yaşanabilirdi bu dünyada,
haklısın…
Peki seni,
kimden dilenebilirdim,
çaresiz,
kan ağlayan sensizliklerimde?
Söylesene…
Senden kaç tane daha olabilirdi ki bu dünyada?