Öyle sessizdi ki gece
her bir damla gözyaşım düştüğünde yattığımız zemine,sesi duyuluyordu..
Gerçekler kadar keskindi gözyaşlarım.
"O"söyledi ben ağladım..
"O" OLMAZ dedı
ben ZAMAN dedim,belki zaman
"BİLMEM" dedi.
Onca kötülüğün ardına birde bekle sözcüğünü sıkıştıramam,sana bunu yapamam!
Zaman aşımına uğramaz sevgim dedim ve içimden BEKLERİM oldu son sözcüğüm.
Sonra ağlamaya devam ettim.
Kolum vücuduna sarılı sessiz gözyaşlarım;uykuya dalmışım(ız)
Rüyamda yine yanımdaydı.
Uyandım yine yanımda.
Şimdi onsuzum ama içimde!
cem mumcu(hayat kırıklığı kitabından alıntı)
