KİMSİN SEN
Ekranın arkasındakine... Kimsin sen? Kelimelerini gördüğüm, cümlelerinden
vurgularını tahmin etmeye çalıştığım, orda olup yazdıklarımı okuduğuna, beni
anladığına, anlaştığımıza inandığım sen...
Varsın di mi? Ordasın? Konuşurken suratın nasıldır, ellerini oynatır mısın
konuşurken? Ya mimiklerin? Konuşurken bakamadığım gözlerinin rengi ne?
Sen de merak ediyor musun beni, yüzümün konuşurken ki halini...konuşurken
gözlerine bakarım karşımdakinin...
Bilebilir misin tüm bunları?...Sanmıyorum. Peki nedir ikimizi bu denli
yakınlaştıran... görmediğimde özlettiren seni?
Saatlerce yazıştığım, gülmekten sandalyeden düşeceğimi hissettiğim,
hayatımın en gizli yerlerini paylaştığım sen kimsin? Nedir seni bu denli
özel kılan hayatımda... nedir sonuna kadar sana içimi açmama sebep...
Kelimelerce herkes güzel galiba... kelimeler zırh gibi, kelimeler sığınak...
daha kolay ifade edebiliyoruz kendimizi... yüzleri görmeyince daha bir
yakın, daha mı insan oluyoruz yoksa? Kelimeler zırhımızı mı yok ediyor...
Hayali dostum kabul ettiğim sana kelimelerle ulaşırken daha mı açık
oluyorum, ya da kavga esnasında kelimeler daha mı bir aslan kesilmeme neden
oluyor?
Burada olmaman ne de çok soru sormama neden oluyor kendime... kimsin sen?
Kafamdaki gibi misin? Saçlarınla oynar mısın konuşurken?
Dokunur musun konuştuğun kişiye? Nedir sana bu denli güvenmeme sebep?
Nereden biliyorum seni... neden tanıyor gibiyim seni kelimelerin yeterli mi
seni hayatıma sokmama... özlememe... seni orda gördüğümde sevinmeme?
Gideceğinde, gitme dedirten, dur daha konuşacaklarımız var dedirten ne bana?
Gittiğinde ekranda kalakalmamı sağlayan ne? Neden tüm bu sorular, nedir beni
buraya getiren?
Çok mu cevap arıyorum, kabullensem buranın sanallığını, gerçek yaşantıma
geçirmesem, gerçeklikten sanallığa geçmede görsem seni sadece, gerçek anlara
sokmasam seni düşüncelerce... olmuyor, yapamıyorum... nasıl silebilirim ki
seni?
Saatlerimi paylaştığım sen... sevincimi paylaşmak için sabırsızlandığım,
üzüntümü paylaşmak istediğim... beni güldürmenden nasıl vazgeçebilirim? Bu
kadar da toz pembe mi bu dünya?.. .
olmadığını sen de biliyorsun... ben de... sinirden az mı çıldırmadık, ekranı
yumruklamak hiç mi geçmedi içimizden?... ... ya aşk... dedim ya kelimelerce
herkes güzel, kelimelerce herkese aşık olunabilir... öyle ya da böyle,
gerçek ya da sanal, kelimeler veya sözcükler... önemli olan insanların
buluşması değil mi..........?
Net'ten
''Ummadığınız anda,hayatınıza giren biri,sizi karanlığın içinden
çıkarabilir.''
Ekranın arkasındakine... Kimsin sen? Kelimelerini gördüğüm, cümlelerinden
vurgularını tahmin etmeye çalıştığım, orda olup yazdıklarımı okuduğuna, beni
anladığına, anlaştığımıza inandığım sen...
Varsın di mi? Ordasın? Konuşurken suratın nasıldır, ellerini oynatır mısın
konuşurken? Ya mimiklerin? Konuşurken bakamadığım gözlerinin rengi ne?
Sen de merak ediyor musun beni, yüzümün konuşurken ki halini...konuşurken
gözlerine bakarım karşımdakinin...
Bilebilir misin tüm bunları?...Sanmıyorum. Peki nedir ikimizi bu denli
yakınlaştıran... görmediğimde özlettiren seni?
Saatlerce yazıştığım, gülmekten sandalyeden düşeceğimi hissettiğim,
hayatımın en gizli yerlerini paylaştığım sen kimsin? Nedir seni bu denli
özel kılan hayatımda... nedir sonuna kadar sana içimi açmama sebep...
Kelimelerce herkes güzel galiba... kelimeler zırh gibi, kelimeler sığınak...
daha kolay ifade edebiliyoruz kendimizi... yüzleri görmeyince daha bir
yakın, daha mı insan oluyoruz yoksa? Kelimeler zırhımızı mı yok ediyor...
Hayali dostum kabul ettiğim sana kelimelerle ulaşırken daha mı açık
oluyorum, ya da kavga esnasında kelimeler daha mı bir aslan kesilmeme neden
oluyor?
Burada olmaman ne de çok soru sormama neden oluyor kendime... kimsin sen?
Kafamdaki gibi misin? Saçlarınla oynar mısın konuşurken?
Dokunur musun konuştuğun kişiye? Nedir sana bu denli güvenmeme sebep?
Nereden biliyorum seni... neden tanıyor gibiyim seni kelimelerin yeterli mi
seni hayatıma sokmama... özlememe... seni orda gördüğümde sevinmeme?
Gideceğinde, gitme dedirten, dur daha konuşacaklarımız var dedirten ne bana?
Gittiğinde ekranda kalakalmamı sağlayan ne? Neden tüm bu sorular, nedir beni
buraya getiren?
Çok mu cevap arıyorum, kabullensem buranın sanallığını, gerçek yaşantıma
geçirmesem, gerçeklikten sanallığa geçmede görsem seni sadece, gerçek anlara
sokmasam seni düşüncelerce... olmuyor, yapamıyorum... nasıl silebilirim ki
seni?
Saatlerimi paylaştığım sen... sevincimi paylaşmak için sabırsızlandığım,
üzüntümü paylaşmak istediğim... beni güldürmenden nasıl vazgeçebilirim? Bu
kadar da toz pembe mi bu dünya?.. .
olmadığını sen de biliyorsun... ben de... sinirden az mı çıldırmadık, ekranı
yumruklamak hiç mi geçmedi içimizden?... ... ya aşk... dedim ya kelimelerce
herkes güzel, kelimelerce herkese aşık olunabilir... öyle ya da böyle,
gerçek ya da sanal, kelimeler veya sözcükler... önemli olan insanların
buluşması değil mi..........?
Net'ten
''Ummadığınız anda,hayatınıza giren biri,sizi karanlığın içinden
çıkarabilir.''
