Burnu bir karış havada gözü yükseklerdeydi ben onu sevdiğimde.Hele hele benim aşkımı yerden yere vurup nasıl kırmıştı kalbimi zalim. Dudaklarından dökülen acı sözleri; öyle ki bugün bile unutamadım. Ne tebessümdü o zehirden beter. Her olayda içim paramparça gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olurdu. Yorgun düşerdim onsuz geçen onunla dolu koyu siyah gecelerden. Pişmanlıktan kendime lanetler eder sevgimi söylediğim günü düşündükçe kaleme sarılıp yazardım ona nefretin aşkla kucaklaştığı o uzun mısralarımı.
Derdim ki; alın yazımdı
onbeşimin çocuksu aşkıydı.
Nasıl da gülerdi canı istedi mi... En anlamlı bakışlarıyla önce ümitlendirir ardından bir uçurumun kenarına yapayalnız bırakır giderdi. Ben çaresiz ben yorgun ben bıkkın bu sevdadan. Ah bilirdi o insafsız diri diri yanardım o böyle yaptıkça... Şubatın buz gibi kasvetli soğuğunda; onda ne bulduğumu bugün bile bilemem. Ama o günlerde hayatımın amacıvarolma gibi gelirdi bana.
Çocukluk mu yoksa gençliğimin
safça tutkusu muydu bu kölesiye bağlanış içten içe kopan fırtınalar
bu delice yakarış?
Kimbilir belki de Sevilmeye muhtaç bir kalbin
bitmek bilmeyen kaprisi...
Ondan hiçbir şey istememiştim.
Sadece sevgi...
Evet şimdi yıllar sonra ben
onu düşünüyorum ilk defa
kucağımda resimler hatıralarla.
Hava yine soğuk yine kasvetli
gözleri gözlerimde yine
sevgi derin yüreğimde.
Unuttum sanırdım meğer aldanmışım
ağladım saatlerce.
Bu onun "ölüm yıldönümü"dür.
17'sinde toprakla kucaklaşan
o zalimin hikayesidir anlatılan.
Bir melodidir kırık umutsuz...
Doldururken sensizlik o an odayı
gönlüm hala boş kafam yine dumanlı.
Bir feryat yankılanmıştı acı dolu
tam 15 yıl önce bugün bomboş kırlarda.
Deli gibi koştum sınıfa sırası boştu.
Benim kadar çaresizdi her köşe.
Kendi kendime konuşarak
yaklaştım sırasına;
"Sen ölemezsin; canımsın sevgimsin emelimsin
Dileğince nefret et alay et duygularımla Kızmam sana
Ama ne olur bir yalan olsun acı bir şaka.
Evet evet beni üzmek için yapıyorsun.
Herşeyini özledim...
Allahım son defa göreyim yeter bana"
Bu sensiz yakarış defalarca sürmüştü
ta ki ölümün o sinsi kokusunu
içimde duyana kadar.
Hıçkıra hıçkıra ağladım
sıraya kazıdığın ismini öptüm.
Sonra ona ait birşeyler bulmak için
aradım her köşeyi...
Yalnızca buruşturulmuş bir sayfa
rengi solmuş.
Yazı onun yazısı.
Bir mektuptu özenilerek yazılmış
belki de çok emek verilmiş her satırına...
Çok şaşırdım mektup bana hitabendi.
Korkakça kaybolmasından korkarak
acıyla okudum her cümleyi
kalbimde büyüyen bir özlemle...
Hele hele o ilk satırı...
Öyle ki bugün bile unutamam
okudukça ağlarım.
"İnsan sevdiğini yerden yere vururmuş
bir tanem AFFET BENİ !!!..."
Derdim ki; alın yazımdı
onbeşimin çocuksu aşkıydı.
Nasıl da gülerdi canı istedi mi... En anlamlı bakışlarıyla önce ümitlendirir ardından bir uçurumun kenarına yapayalnız bırakır giderdi. Ben çaresiz ben yorgun ben bıkkın bu sevdadan. Ah bilirdi o insafsız diri diri yanardım o böyle yaptıkça... Şubatın buz gibi kasvetli soğuğunda; onda ne bulduğumu bugün bile bilemem. Ama o günlerde hayatımın amacıvarolma gibi gelirdi bana.
Çocukluk mu yoksa gençliğimin
safça tutkusu muydu bu kölesiye bağlanış içten içe kopan fırtınalar
bu delice yakarış?
Kimbilir belki de Sevilmeye muhtaç bir kalbin
bitmek bilmeyen kaprisi...
Ondan hiçbir şey istememiştim.
Sadece sevgi...
Evet şimdi yıllar sonra ben
onu düşünüyorum ilk defa
kucağımda resimler hatıralarla.
Hava yine soğuk yine kasvetli
gözleri gözlerimde yine
sevgi derin yüreğimde.
Unuttum sanırdım meğer aldanmışım
ağladım saatlerce.
Bu onun "ölüm yıldönümü"dür.
17'sinde toprakla kucaklaşan
o zalimin hikayesidir anlatılan.
Bir melodidir kırık umutsuz...
Doldururken sensizlik o an odayı
gönlüm hala boş kafam yine dumanlı.
Bir feryat yankılanmıştı acı dolu
tam 15 yıl önce bugün bomboş kırlarda.
Deli gibi koştum sınıfa sırası boştu.
Benim kadar çaresizdi her köşe.
Kendi kendime konuşarak
yaklaştım sırasına;
"Sen ölemezsin; canımsın sevgimsin emelimsin
Dileğince nefret et alay et duygularımla Kızmam sana
Ama ne olur bir yalan olsun acı bir şaka.
Evet evet beni üzmek için yapıyorsun.
Herşeyini özledim...
Allahım son defa göreyim yeter bana"
Bu sensiz yakarış defalarca sürmüştü
ta ki ölümün o sinsi kokusunu
içimde duyana kadar.
Hıçkıra hıçkıra ağladım
sıraya kazıdığın ismini öptüm.
Sonra ona ait birşeyler bulmak için
aradım her köşeyi...
Yalnızca buruşturulmuş bir sayfa
rengi solmuş.
Yazı onun yazısı.
Bir mektuptu özenilerek yazılmış
belki de çok emek verilmiş her satırına...
Çok şaşırdım mektup bana hitabendi.
Korkakça kaybolmasından korkarak
acıyla okudum her cümleyi
kalbimde büyüyen bir özlemle...
Hele hele o ilk satırı...
Öyle ki bugün bile unutamam
okudukça ağlarım.
"İnsan sevdiğini yerden yere vururmuş
bir tanem AFFET BENİ !!!..."