Yine masum maskeni takmışsın … Bütün güzelliği ile yanlızlığının .. Anlatmasan da bakışlarından anlayabiliyorum içinde kopan fırtınayı. Dilinin ucunda geliyor da söyleyemiyorsun … Üzgünsün, çaresizsin … İlk defa olan karşısında eli kolu bağlanmış duruyorsun. Elinden gelen yapabileceğin hiç bir şey yok … Biliyorum için acıyor …
Benim belki de yapabileceğim tek bir şey var …
Gitmek …
Bu şehirden kilometrelerce uzağa gitmek … Taki içime soluduğum senin kokunu duyamayacağım kadar uzağa … Mahrum bırakmak kendimi o güzel gülüşünden , sıcacık ellerinden herşeyinden vazgeçerek cezalandırmak bunca yaptıklarımdan sonra kendimi … bir daha sesini duymamak belkide en acısı … Bu kalbim sensizliğe en fazla kaçgün dayanır bilmiyorum …. Hiç sensiz kalmadım ki ….
Ağlarım … Sokak ortasına şuracığa oturur ağlarım bak … Utanmam kimselerden. Biri bakmış ayıplamış umrumda olmaz … Sende ağlarsın … gece yastığa başını koyduğunda gözlerini tavana diker gözyaşlarını içine akıtırsın … Üzülürsün ….
Gözlerime bak sadece . Ancak onlar anlatır sana sevgimi. Konuşacak mecalim kalmadı artık. Tek kelime daha edersem hıçkırıklara boğularak boynuna sarılıp ağlayacağım.Bunu istemiyorum. Sonumuzu böyle hatırlamak istemiyorum. En güzel haliyle “gülüşünle” hatırlamalıyım seni. İçimi eriten bakışlarınla….
Evet artık Gitmem lazım …
Vedaları hiç sevmem bilirsin …
Artık yanında olamayacağım ..
Aynı şehirde aynı havayı solumasak da , gökyüzüne bak …
En azından aynı gökyüzünü paylaşacağız …
Hoşça kal …