[ATTACHMENT NOT FOUND]
Gül ki her zaman günlerin gül mevsimi olsun gülüm! Çehrende, ölümsüzlüğün bir işareti olsun hep gülümsemelerin. Gül rengi, ancak senin yüzünde gülü anımsatır. Öylece dursun da biz, sonbaharın geldiğini dahi bilmeyelim. Günahsızları, günahkâr yapıp bozanlara haddini bildir gülüm! Bir ân-ı seyyalenin müdavimi olan bu insanlar, bilmezler mi ki burada misafir olduklarını? Kırılan bir gönlü yapmanın, bir gökdeleni yapmaktan daha zor olduğunu anlamazlar mı? Ne garip öyle değil mi?
Gülmek, bir kabulleniştir ismi “gül” olanları. Değil mi ki bütün âlem bir “Gül”ün hatırına.
Ellerine de bulaşmış. Okşadığın, dokunduğun yerlerden gül kokusu yayılıyor her mekâna.
Gül alırlar gül satarlar
Gülden terazi tutarlar
Gülü gül ile tartarlar
Çarşı pazarı güldür güldür
Saflığın olsun âleme şiar. Sen sen ol; ama gül ol gülüm.
Seni anlamak mı? Kime nasip olsa gerek?
Seni anlamak, esrarına vâkıf olmak için gül olup güle benzemek lâzım.
Oysa sen gülsün, etrafındakiler bülbül. Bülbülün hâlinden anlar mı ki gül?
Biri “âşık” diğeri “maşuk.” Ama unutma, gül her zaman muhtaçtır bülbüle. Çünkü onun değerini bilecek olan yine odur.
Hayır, dur! Kızma, gülüm. Üzerime gönderme o askerlerini.
Sabahlara kadar güzelliğine meftun, şuûrdan cüda, gözyaşı akıtan değil mi bülbül?
Gözyaşlarıyla sel olup damarlarına su yerine kan akıtan bülbül değil mi?
Rengini nerden aldığını sanıyorsun? Yüce Elçi’nin adıyla anılıyor oluşun mu yoksa seni bu kadar gururlu kılan? Unutma ki senin bülbüle yaptıklarına ses çıkarmıyorsak, bu, bize O’nu hatırlattığın için.
Hor görme bülbülü gülüm! Sana gül olma vasfını veren, bülbüle de bülbül olmayı reva gördü.
Artık, çek şu diken denilen garetgir askerlerini de vuslat vuku bulsun.
Bağrım kan doldu hamlelerinden. Ama, dur çekme askerlerini! Unutmuşum, aşkın vuslata erince biteceğini.
Ben razıyım bağrı kanlı olmaya. Ama n’olur sen de gül artık be gülüm! Gül ki gönlümün çöl olan iklimi, artık susuzluğunu unutsun. Ferahlık sunan gülüşünden etrafa yayılan serin rayihan dokunsun da dudaklarıma, Mecnun’dan sonra çölün tanıdığı bir ikinci âşık da ben olayım.
Sen gül ki bu asrın insanlarının yüzündeki sahte gülümsemeler ve maskeler yere düşsün ve senden gülmeyi öğrensinler.
Sen gül ki güller, açmaya devam etsin be gülüm.
Gül ki her zaman günlerin gül mevsimi olsun gülüm! Çehrende, ölümsüzlüğün bir işareti olsun hep gülümsemelerin. Gül rengi, ancak senin yüzünde gülü anımsatır. Öylece dursun da biz, sonbaharın geldiğini dahi bilmeyelim. Günahsızları, günahkâr yapıp bozanlara haddini bildir gülüm! Bir ân-ı seyyalenin müdavimi olan bu insanlar, bilmezler mi ki burada misafir olduklarını? Kırılan bir gönlü yapmanın, bir gökdeleni yapmaktan daha zor olduğunu anlamazlar mı? Ne garip öyle değil mi?
Gülmek, bir kabulleniştir ismi “gül” olanları. Değil mi ki bütün âlem bir “Gül”ün hatırına.
Ellerine de bulaşmış. Okşadığın, dokunduğun yerlerden gül kokusu yayılıyor her mekâna.
Gül alırlar gül satarlar
Gülden terazi tutarlar
Gülü gül ile tartarlar
Çarşı pazarı güldür güldür
Saflığın olsun âleme şiar. Sen sen ol; ama gül ol gülüm.
Seni anlamak mı? Kime nasip olsa gerek?
Seni anlamak, esrarına vâkıf olmak için gül olup güle benzemek lâzım.
Oysa sen gülsün, etrafındakiler bülbül. Bülbülün hâlinden anlar mı ki gül?
Biri “âşık” diğeri “maşuk.” Ama unutma, gül her zaman muhtaçtır bülbüle. Çünkü onun değerini bilecek olan yine odur.
Hayır, dur! Kızma, gülüm. Üzerime gönderme o askerlerini.
Sabahlara kadar güzelliğine meftun, şuûrdan cüda, gözyaşı akıtan değil mi bülbül?
Gözyaşlarıyla sel olup damarlarına su yerine kan akıtan bülbül değil mi?
Rengini nerden aldığını sanıyorsun? Yüce Elçi’nin adıyla anılıyor oluşun mu yoksa seni bu kadar gururlu kılan? Unutma ki senin bülbüle yaptıklarına ses çıkarmıyorsak, bu, bize O’nu hatırlattığın için.
Hor görme bülbülü gülüm! Sana gül olma vasfını veren, bülbüle de bülbül olmayı reva gördü.
Artık, çek şu diken denilen garetgir askerlerini de vuslat vuku bulsun.
Bağrım kan doldu hamlelerinden. Ama, dur çekme askerlerini! Unutmuşum, aşkın vuslata erince biteceğini.
Ben razıyım bağrı kanlı olmaya. Ama n’olur sen de gül artık be gülüm! Gül ki gönlümün çöl olan iklimi, artık susuzluğunu unutsun. Ferahlık sunan gülüşünden etrafa yayılan serin rayihan dokunsun da dudaklarıma, Mecnun’dan sonra çölün tanıdığı bir ikinci âşık da ben olayım.
Sen gül ki bu asrın insanlarının yüzündeki sahte gülümsemeler ve maskeler yere düşsün ve senden gülmeyi öğrensinler.
Sen gül ki güller, açmaya devam etsin be gülüm.
