Hangi Kıyıya Sığınsam Ölürüm...
Saçlarıma beyaz çiçekler bırakarak
geçip gitti mevsimler
yorgun kanatlarında göçmen kuşların
ağaçlar yapraksız kaldı
çoçuklar uçurtmasız kuşlar şarkısız
kapattı tüm kapılarını kalbime bahar
şimdi ben hangi dala konayım
şiirimin kanadı kırık
diyorumki bir gün
sevdamı yüreğime yüklesem
alıp gölgemi yanıma dağ deniz çekip gitsem
her evin kapısına bir demet şiir bırakarak
ve yıkarak eğreti duvarlarını vefasızlığın
hoşça kal soğuk odam kalbimin dilsiz yanı
artık hiç bir yere sığmıyor adım
aşklar yalancı sokaklar ince bir hüzün
bu şehirde kimse kimseyi SEVMİYOR artık
kimse kimseyi ÖZLEMİYOR
ölüm soluklu günlere güz oldu acım
denizler dalgasız ağrılar sargısız şimdi
bir sevda kaldı yüreğimde avunmasız
bir de dalıp dalıp giden gözlerim
gecenin sayfalarında savunmasız
bir yanı kahır kıyılarımın bir yanı cehennem
acıyan yüreğimi alıp yanıma
yaşlı gözlerimi ve düş kırığı bakışlarımı
cebimde eski bir kimlik içimde yaralı ırmaklar
hüzünlü yüzüm aykırı kimliğimle
dönüp arkamı çekip gidiyorum bu şehirden
hoşça kal Can içim kalbimin sarsık yanı
soğuk odam dilsiz yanım
artık hiç bir sevince yakışmıyor yüzüm
kimim kimsemde yok üstelik öksüzüm
bu duyarlı bu aykırı bu yaralı yanımla
hangi kıyıya sığınsam ölürüm...