Hiçliğime: Kendimi arıyorum, bakınabilirim müsadeniz olursa?

Söyleyecek tek ama tek sözüm yoktu. Zaten tek sözcükler yetersizdi bana. Cümlelerim olsa, belki destanlar yazar kar ederdi, fakirdim.

Nerede olduğunu bilmediğim yerde, ellerimdeki tüm umutları yitirmiştim. Ne bir iz, ne bir işaret, yok olmuşlardı.

Ne yapabilirdim?

"Ölsem" dedim, belki toprak kokusu gelincikler bitirirdi üzerimde. Yeni hayatlar doğardı benim yokluğumdan. Birileri benim yaşlarımdan gülümserdi belki. Umutlar yeşerir, sevgiler filizlenirdi.

Ölemezdim!

Lüks olurdu fakir bir hiçlik için.

Kolay mıydı o kadar?

Biraz daha kaybolmalı, biraz daha bitmeli, yitmeliydim. Saçlarım eskimeliydi, tenim kırışmalıydı, sırtım kamburlaşmalıydı biraz. Güzelliğim değil tek, tazeliğim de bitmeliydi.

O kadar kolay mıydı hayattan fişini çektirmek?

Ama canım çok acıyordu.

Hep,

Hep,

İçten içten acıyordu içerim. İçime acıyordum acıyarak.

Düşmüştüm, düşüyordum... Ötesi olmayacaktı belki ama...

Kalkamıyordum ben. Kendimden doğmak istiyordum hiçliğime rağmen. Siliniyordum isteklerime inat sevinçlerimden.

Ölmeliydim ama o kadar değildi... Çünkü zaten Hiçtim!