Sana yazdığım kendime yazdığım son satırlar bu
İçime ektiğim tohumlar
Artık yeşermiyor
Hergün yeni bir fidan devrilip gidiyor ruhumdan
Ve ben hergün biraz daha eksiliyorum
Surlet diyorum çünkü bir sendeydi o surlet bir bende
Ben kaybettim,sen kazandın
Son kurşunu sıktım ruhuma
Tüm tohumları bitirdim
Yaktım kendimide fidanlarıda
İsyanım yok sanada hayattada
Kendime kızıyorum neden bu kadar sevgi dolu oldum diye
Her gülümseyişimde içimdeki o küçük fidanlar büyürdü
Artık gülümseyemiyorum her gülümsemeye çalışımda fidanlarım devriliyor çünkü
Kırgınım işte gülümseyemeye artık
Her gülümseyemişim ardında bin gözyaşı saklı
İçim acıyor artık fidansız kaldım sussuz kaldım ben
Ruhum nefes alamıyor bedenimi parçalıyor
Son suretle sıktım kurşunu bitirdim bu acıyı
Gidiyorum işte son kurşun ruhuma saplı
Bedenim toprakta çürüyüp gidecektir elbette
Ruhumsa huzura kavuşup,gökyüzünden izleyecektir sevdiğimi
Unutma giden bedenim değil ruhum
İçimdeki çocuk (fidan) terk etti beni
Gülümseyişimin ardında ki gözyaşı aldı gözlerimi
Bense sevdiğimi aldım son surletle gidiyorum
Hilal ÇiLeK
