Dost sohbetlerinde andım seni bugün.
Cümlelerim yettiğince çınlattım kulaklarını.
İyiyi söylemek varken
kötüyü seçtim bu gece.Ne çok birikmişlik varmış içimde.
Sen ve kötü yakışmadınız bir birinize.
Sonra düşündüm;
Yakışmayan kimdi?
Ya da kim neye yakışmıyordu?
Sanki sen yakış mıydın bendeki bu aşka?
Yakıştıramaz oldum seni kötüyle yan yana…
Anlattıkça bitecek sandığım öykülerimiz
konuştukça daha da uzadı ve ben nokta koyamadım hikayeme.
Oysa! sen noktalamıştın ömrümü çekip giderken.
Yarım kalan hikayemi tamamlayamadım.
Hadi söyle bana yar?
Kahramanı olmayanı bir hikayede nasıl biter final?
Bir kitap yazacak kadar çok cümlelerim vardı sana dair…
Şimdi sen öykünün ortasında çekip gidiyorsun ve bitir diyorsun..!
Biter bu kitap bu gitmelerle..!
Belki sayfaları eksik kalır
belki sonuna üç nokta konur cümlelerin.Ama dedim ya
bu gitmeye sadece bitmek yakışır.Cümleler biter…
Öykü biter…
Kitap biter…
Ben biter…!
Ve güneşli bir İstanbul sabahı girdiğin sahaflar çarşısında
cezbedecek bir kitabın rengi seni…
Tıpkı bir zamanlar benim seni cezbettiğim gibi.
Eline alıp sayfaları karıştırdıkça şaşkınlığa kapılıp
oradan kaçmaya çalışacaksın.
Tıpkı arkana bile bakmadan benden kaçtığın gibi.
Aklında sadece o sahaflar çarşısındaki
seni cezbeden kitabın başlığı kalacak.
“Sen gittin
Öykü bitti
Kitap bitti
Ben bittim”