Adam sabah satın aldığı kamyonuna bakmak için evinden
çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir
biçimde, elindeki çekiçle, yıllardır sıkıntı çekerek
para biriktirip satın aldığı kamyonunun kaportasını
mahvettiğini görmüş.

Hemen oğlunun yanına koşmuş ve cocuğun eline o çekiçle
vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş.
Ortopedist cocuğun kemikleri kırılan parmaklarını
kurtarmaya çalıştıysa da,elinden bir şey gelmemiş ve
cocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda
kalmış. Cocuk ameliyattan çıkıp, gözlerini açtığında,
bandajlı ellerine bakarak masum bir ifadeyle,
"Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok
üzgünüm" demiş ve sonra babasına şu soruyu sormuş:
"Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?" Baba eve
dönmüş, kamyona binmiş ve silahını şakağına dayayıp
yaşamına son vermiş".
Çok sevdiğiniz birine karşı sabrinizi yitirdiğinizi
duyumsadığınızda bu öyküyü anımsayın. Kamyon kaportası
onarılabilir, ama incinen duygular hiçbir zaman
onarılamaz; Insan hata yapar. Hepimiz hata yaparız.
Fakat öfkeyle ve düşünmeden yapılan şeyler, insanı
sonsuza kadar rahatsız eder. Durun ve düşünün. Sabırlı
olun. Anlayış gösterin.

ANLAŞTIK ?

cok büyük hata

[COLOR="Indigo"]tşk...
bugün bu kadar üzüldüğüm yeter...
gidip yatayım....[/COLOR]

rica ederim

Öfkeyle kalkan zararla oturur diye boşuna dememişler.
En güçlü pehlivan öfkesini yenebilendir.
Üzücü ama ders alınması gereken bir hikaye teşekkürler.