Sen
Güne başlıyorum; sen...
Gramafonda senden kalma bir şarkı.
Ben balkondayım.
Senin hazırladığın bahçeye
Senden kalma ezgilerle yönelmişim.
Senin ektiğin çiçeklere seni anlatıyorum.
En son senin girmene izin verdiğim yatak odamda
Senden kalma bir koku arıyorum, kokluyorum, kokluyorum,
İçime seni çekiyorum
Bir anda sen doluyorum.
Ben, ben değilim artık!
Başka tenlere dokunduğumda irkiliyorum.
Vakit kaybetmeden hiç
Atıyorum kendimi sokaklara.
Alkolde almadım ki hiç hayatımda,
Çayla kafa bulmaya çalışıyorum.
Derken hava kararıyor usulca.
Sarıyor akşama dair bir ürperti içimi.
Zaman durmuyor,
Saat 23.59 oluyor
Ve sana dokunamadan bir gün daha geçiyor.
Korkuyorum!
Sensiz o yatağa girmek her gece yeniden ölmek gibi.
Her gece ayrı bir koltukta sızmam bu yüzdendir belki.
Bu yüzdendir belki rüyalarımda dahi seni yaşamam,
Seni görebilmek için uyumam bu yüzdendir belki.
Sahtekar birkaç saniye ile kendimi avutuyorum.
İsyanım yalnızlığıma değil, sensizliğime.
Belki bu yüzdendir öykünmelerim hayata,
Belki bu yüzdendir yakarışım Yaradan'a.
Hatta,
Belki de sadece bu yüzdendir
Şiir yazma, her şiirde seni anma,
Her solukta seni yaşama...