Çünkü dert ederler dünyayı.
Kendilerinden başka kimler yaşıyor diye etraflarına bakınırlar. Ağaca, toprağa, karıncaya, kediye, çocuğa, ezilene, güçsüze yakın dururlar...
İyiler erken ölür...
Dünyanın zehrini çekerler içlerine.
Çocuk okuturlar. Hasta bakarlar. Dert dinlerler. İtiraz ederler. Görev edinirler.
Ve yorulurlar. Ama durmazlar. Çünkü başka türlüsünü bilmezler...
İyiler erken ölür.
Seçilmiş bir hayattır onlarınki ve bu yüzden hiç şikayet etmezler.
Onlar muhteşem hikâyelerinin muhteşem kahramanlarıdırlar.
Ve bütün kahramanlar ne yazık ki erken ölür...
Bugün yazılacak konu bellidir. Ve bence mesele Prof. Dr. Türkan Saylan’a hasta yatağında çektirilen sıkıntılar değil, iyi kalpli bir kahramanın daha erken ölümüdür.
Bu kayıp büyük ve erken bir kayıp.
Ömrünün son günlerini Arnavutköy’deki evinin penceresinin önünde kitap okuyarak huzurlu geçirmesini bütün kalbimle isterdim.
Ne yazık ki iyiler erken ölür...
Geride iyiliklerinden ve inançlarından yükselen büyük bir yapı bırakarak.
Geride kalanların o yapıyı korumak dışında bir ödevi yok aslında.
Pek çoğumuz bugün yeni düşünceler içindeyiz. Türkiye’nin başı sağolsun...
***
Not: Bu başlığı attıktan sonra, internet üzerinde bu başlıkla yazılmış yazıları bulmak istedim. Pek çok sayfada (kendisine doğrulatamadığım için emin değilim) sevgili Cezmi Ersöz’e ait olduğu not edilen çok güzel bir yazı çıktı karşıma. Resmi internet sitesinde rastlayamadığım yazıyı o kadar sevdim ki alıntılamak istedim. Eğer onun yazısıysa izniyle diyeceğim, değilse sizin hoşgörünüzle, sizin beğeninize...
Cezmi Ersöz’den...
“Birini ay çağırır yanına, öbürünü uçurumlar, bir diğerini denizler... İyiler hisseder önce iyiliklerine bu hayatta yer olmadığını... Ama acı verir onlara iyiliklerini karanlık bir yerde gizlice terk etmek... Bu yüzden ne kadar acı verse de, ait olmadıkları bu dünyayı herkesten daha çok ciddiye alırlar... Geride kalanlar bilmeseler de onların incitilmiş kalpleri sayesinde yaşadıklarını... Sonunda iyiler erken ölür...”
iclal aydın
Kendilerinden başka kimler yaşıyor diye etraflarına bakınırlar. Ağaca, toprağa, karıncaya, kediye, çocuğa, ezilene, güçsüze yakın dururlar...
İyiler erken ölür...
Dünyanın zehrini çekerler içlerine.
Çocuk okuturlar. Hasta bakarlar. Dert dinlerler. İtiraz ederler. Görev edinirler.
Ve yorulurlar. Ama durmazlar. Çünkü başka türlüsünü bilmezler...
İyiler erken ölür.
Seçilmiş bir hayattır onlarınki ve bu yüzden hiç şikayet etmezler.
Onlar muhteşem hikâyelerinin muhteşem kahramanlarıdırlar.
Ve bütün kahramanlar ne yazık ki erken ölür...
Bugün yazılacak konu bellidir. Ve bence mesele Prof. Dr. Türkan Saylan’a hasta yatağında çektirilen sıkıntılar değil, iyi kalpli bir kahramanın daha erken ölümüdür.
Bu kayıp büyük ve erken bir kayıp.
Ömrünün son günlerini Arnavutköy’deki evinin penceresinin önünde kitap okuyarak huzurlu geçirmesini bütün kalbimle isterdim.
Ne yazık ki iyiler erken ölür...
Geride iyiliklerinden ve inançlarından yükselen büyük bir yapı bırakarak.
Geride kalanların o yapıyı korumak dışında bir ödevi yok aslında.
Pek çoğumuz bugün yeni düşünceler içindeyiz. Türkiye’nin başı sağolsun...
***
Not: Bu başlığı attıktan sonra, internet üzerinde bu başlıkla yazılmış yazıları bulmak istedim. Pek çok sayfada (kendisine doğrulatamadığım için emin değilim) sevgili Cezmi Ersöz’e ait olduğu not edilen çok güzel bir yazı çıktı karşıma. Resmi internet sitesinde rastlayamadığım yazıyı o kadar sevdim ki alıntılamak istedim. Eğer onun yazısıysa izniyle diyeceğim, değilse sizin hoşgörünüzle, sizin beğeninize...
Cezmi Ersöz’den...
“Birini ay çağırır yanına, öbürünü uçurumlar, bir diğerini denizler... İyiler hisseder önce iyiliklerine bu hayatta yer olmadığını... Ama acı verir onlara iyiliklerini karanlık bir yerde gizlice terk etmek... Bu yüzden ne kadar acı verse de, ait olmadıkları bu dünyayı herkesten daha çok ciddiye alırlar... Geride kalanlar bilmeseler de onların incitilmiş kalpleri sayesinde yaşadıklarını... Sonunda iyiler erken ölür...”
iclal aydın