Kapı yol demektir hep bir yerlere götürür geri getirip getirmeyeceği o kapıdan nasıl çıkıldığına bağlı... Doğrusu bu ya kulaklarımız alışkın değil geri dönüş gibi sözlere...
Uzaklara dalıyorum ve sadece beni özgür kılan o duyguda yok olmak istiyorum...
Yanlış anlaşılmaktansa, anlaşılmamayı tercih ederim zira yanlış anlaşılan kolay düzelmiyor insan ilişkilerinde...
Hep istediklerimizi duymak isteriz, duyduklarımız hoşumuza gitmez, kendimiz için iyisini istediğimizden olsa gerek bazen hatalı olsak dahi...
Karanlıkta koşan çabuk düşer, çabalar karanlık içinde olmaz, aydınlık gerek ya da aydınlatma, mum gibi dibine ışık vermez... Ayakucunu görmeyen yine tökezlemeye mahkûmdur.
(beyhude anma geçmiş günü, bir gelmemiş an için feryad etme geçmiş gelecek masal) diye okumuştum bir yerde…
Hep kaybolmak bir yerlerde hep bulurlar kaçarsın hep yakalarlar burası belki de saklanabileceğim son yer dersin... Her şeyden uzaklaşma kaçma dürtüsü “öyle bir yer var ki bir gidersem” sanrısı hüzünlü anılar birikintisi...
Kendimi burada kaybetmek ve kendi kendime bile yakalanmamak unutmak her şeyi...
Doğadaki her şey bir şey olmak istermiş ya işte ben hiçbir şey olmak istiyorum azar azar silinmek istiyorum var olduğum tüm hafızalardan...
Unutuluşa doğru yuvarlanmak kendimi unuttururken herkesin unuttuğu bir sır olmak bir daha hatırlanmamak üzere... Yalnızlık bir kent tek kişilik ne varabildiğin ne de tam olarak kopabildiğin...
Bir sabah adımı bile hatırlamadan bir boşluğa uyanmak ve hep orda kalmak...
Tüm hayatımız günlük anlık rol ve maskelerimiz kadar sahte insan kelimelerden inşa ettiği somut nesnelerden oluşmayan ama onlardan daha gerçek hissettiren kurgu dünyasında...
Zaman ilerledikçe anlamsız bir ifade gelip yerleşiyor suratımızın tam ortasına ve öylece kalıyor orda bizim bir parçamızmışçasına o...
muhtemelen boşluktan boşluğa yokluktan yokluğa aralarda bir yerlerde olup biten her şeye de yaşamak diyoruz ne kadar zavallıyız aslında...
Uzaklara dalıyorum ve sadece beni özgür kılan o duyguda yok olmak istiyorum...
Yanlış anlaşılmaktansa, anlaşılmamayı tercih ederim zira yanlış anlaşılan kolay düzelmiyor insan ilişkilerinde...
Hep istediklerimizi duymak isteriz, duyduklarımız hoşumuza gitmez, kendimiz için iyisini istediğimizden olsa gerek bazen hatalı olsak dahi...
Karanlıkta koşan çabuk düşer, çabalar karanlık içinde olmaz, aydınlık gerek ya da aydınlatma, mum gibi dibine ışık vermez... Ayakucunu görmeyen yine tökezlemeye mahkûmdur.
(beyhude anma geçmiş günü, bir gelmemiş an için feryad etme geçmiş gelecek masal) diye okumuştum bir yerde…
Hep kaybolmak bir yerlerde hep bulurlar kaçarsın hep yakalarlar burası belki de saklanabileceğim son yer dersin... Her şeyden uzaklaşma kaçma dürtüsü “öyle bir yer var ki bir gidersem” sanrısı hüzünlü anılar birikintisi...
Kendimi burada kaybetmek ve kendi kendime bile yakalanmamak unutmak her şeyi...
Doğadaki her şey bir şey olmak istermiş ya işte ben hiçbir şey olmak istiyorum azar azar silinmek istiyorum var olduğum tüm hafızalardan...
Unutuluşa doğru yuvarlanmak kendimi unuttururken herkesin unuttuğu bir sır olmak bir daha hatırlanmamak üzere... Yalnızlık bir kent tek kişilik ne varabildiğin ne de tam olarak kopabildiğin...
Bir sabah adımı bile hatırlamadan bir boşluğa uyanmak ve hep orda kalmak...
Tüm hayatımız günlük anlık rol ve maskelerimiz kadar sahte insan kelimelerden inşa ettiği somut nesnelerden oluşmayan ama onlardan daha gerçek hissettiren kurgu dünyasında...
Zaman ilerledikçe anlamsız bir ifade gelip yerleşiyor suratımızın tam ortasına ve öylece kalıyor orda bizim bir parçamızmışçasına o...
muhtemelen boşluktan boşluğa yokluktan yokluğa aralarda bir yerlerde olup biten her şeye de yaşamak diyoruz ne kadar zavallıyız aslında...
