Ey sevgili..Uzun zamandır senle konuşmuyoruz değil mi?Bu kadar yakınken bu kadar uzak olmak senle..Aslında milyonlarca söz söyleyebilecekken, hiçbirşey söylememek.Söyleyememek değil, söylememek..Susmak.İçime atmak.Kendimden tüketmek ama sana kıyamamak.Ve susmak!Özledim seni!Sensiz gecelerden tiksindim.Yorgun düştüm.Öldüm, öldürdüm. Ama sustum!Unuttum, hatırladığımda ağladım.Terkettim,dayanamadım.Döndüm.Kollarına attım kendimi.Tuttun her zamanki gibi.Kolladın korudun beni.Ama ben gene sustum!Biliyordum konuşsam olacakları.Biliyordum konuşunca benden kaçacağını,sevgini tüketeceğini.Kendi kurallarınla oynamayı seviyorsun sen.Benim sözüm olmaz.Benim sözüme yer yoktu ilişkimizde.Hep ben dedin.Hep benim fikrim dedin.Ama sen bunu hep aslında benim fikrim olarak yorumladın.Sen istersen onu yapıyoruz sevgilim dedin.Oysa bilmiyordun sevdiğim.Ben susuyordum!Ben sadece senin fikirlerine boyun eğiyordum.
Nasıl bir sevgidir bu of Allah`ım!Bu kadar sessizlik, çözümsüzlük.Bu kadar yıpranış..Korktum hep bir gün tükenir miyim diye.Sevgim bastıramazsa ya diye.Ah sevdiğim, çok zorladın beni.Çok yıprattın, çok hırpaladın ve ulaştın sonunda kalbimin derinlerinde kimsenin kilidini kıramayacağı kapının ucuna kadar.O an engellemem gerektiğini anladım seni.Alarmlarım çalıyordu artık! Kalbim alarm veriyordu bana "dikkat et tehlikeli bölgeye ulaştı" diye.Sen benim seni sakladığım kapıya kadar kazdın kalbimi.Ve meraklıydın! Kapıyı zorladın,durdurmaya çalıştım ama merakına yenik düştün sen!Kazıdıkça kazıdın ve bir baktın ki bir gün o kapıyı kırmışsın!İçinde kendini görmüşsün , ama malesef ölü olarak!
Evet sevdiğim, kendini kendin öldürdün içimde.. Sevgimi, aşkımı, hayatımı..Ve beni de öldürdün! Hiç ulaşılmayacak akdar derinlerdeydin. Saklamıştım ikimizi oraya ben! Sen çok zorladın beni! Çok uğraştın ve sonuçta ikimizi de öldürdün.
Şimdi ben bir ölü, sessiz , sakin, bir köşesine atılmış hayatın , öylece hayallerimle yaşarken sen; yeni bir kalpte yer bulmuş, onu kazımaya devam ediyorsun.. Bazen sessizlik iyidir, fazla uğraşmamak, kalp kırmamak.. Yazık .. Yazık oldu bize sevdiğim..Sadece hayalinleyim artık.Kırılmış bir kapı ve ölmüş bi kalp.Benim tanımım işte..
Nasıl bir sevgidir bu of Allah`ım!Bu kadar sessizlik, çözümsüzlük.Bu kadar yıpranış..Korktum hep bir gün tükenir miyim diye.Sevgim bastıramazsa ya diye.Ah sevdiğim, çok zorladın beni.Çok yıprattın, çok hırpaladın ve ulaştın sonunda kalbimin derinlerinde kimsenin kilidini kıramayacağı kapının ucuna kadar.O an engellemem gerektiğini anladım seni.Alarmlarım çalıyordu artık! Kalbim alarm veriyordu bana "dikkat et tehlikeli bölgeye ulaştı" diye.Sen benim seni sakladığım kapıya kadar kazdın kalbimi.Ve meraklıydın! Kapıyı zorladın,durdurmaya çalıştım ama merakına yenik düştün sen!Kazıdıkça kazıdın ve bir baktın ki bir gün o kapıyı kırmışsın!İçinde kendini görmüşsün , ama malesef ölü olarak!
Evet sevdiğim, kendini kendin öldürdün içimde.. Sevgimi, aşkımı, hayatımı..Ve beni de öldürdün! Hiç ulaşılmayacak akdar derinlerdeydin. Saklamıştım ikimizi oraya ben! Sen çok zorladın beni! Çok uğraştın ve sonuçta ikimizi de öldürdün.
Şimdi ben bir ölü, sessiz , sakin, bir köşesine atılmış hayatın , öylece hayallerimle yaşarken sen; yeni bir kalpte yer bulmuş, onu kazımaya devam ediyorsun.. Bazen sessizlik iyidir, fazla uğraşmamak, kalp kırmamak.. Yazık .. Yazık oldu bize sevdiğim..Sadece hayalinleyim artık.Kırılmış bir kapı ve ölmüş bi kalp.Benim tanımım işte..