Konuşmuyorsam, susmuşsam, susturulmuşsam, kelimelerim tutulmuş cümleler kuramıyorsam, bu kelimelerin konuşmaya başlamasından korktuğumdandır. Kelimeler konuşmaya başladığında, ya duramazsam çağlayan gibi çağlarken sel olursam, önüme ne var ne yok katıp götürürsem..

Kelimeler bazen anlamlı olur, yürekleri okşar, kelimeler bazen de her şeyi yerle bir eder. Ama dilsiz değilim ben. Mutsuzken mutluymuş gibi yapmayı, sevmediğim şeyleri severmiş gibi göstermeyi, ağlarken gülermiş gibi davranmayı ben seçmedim. Seçimler mi bizi hayatı yaşamaya zorlayan, yoksa hayat seçimlerimizden mi oluşur?

Konuşmalıyım biliyorum, susturulan her ne varsa bir bir konuşturulmalı..

Gözyaşlarımdan başlamalıyım önce, ağlamalı gözlerim, akmalı yanaklarımdan içimde biriktirdiğim tüm acılarım. Artık çözüldü kelimeler, şimdi kelimelerin zamanı, inanın bana ne olur dilsiz değilim ben!

Ya kırarsam konuşurken karşımdakini ye incinirse, sevmez mi ki beni bir daha eskisi gibi, küser mi, gider mi kızıp kelimelere? O da benim gibi ağlayabilir mi? Ağlarken bir omuz arar mı benim gibi? Ben kendi omzumda ağlamaya alışığım, ya o ne yapar ağlarsa kimin omzuna dayar başını yok ki kimsesi benden başka..

Susmak yok artık çözüldü kelimeler, bir kuş olmalıyım, bu akşam bilmediğim diyarlarda, bilmediğim rüzgârlarla yarışmalıyım. Bir dalga olmalıyım, bilmediğim sahillerin kıyılarına vurmalıyım. Evrende ne varsa o olmalıyım şimdi şu an. Senden uzak, senden ırak... Sende ben olabilmeyi bu kadar dilerken, şimdi yorgun yüreğimde bir tek bende ben olabilmeyi diliyorum ve seni ................