Nasıl da
yorgunum... Yıllar
ne çok hırpalamış benliğimi... İçimdeki aydınlık;
Dışımda titrek bir akis olmanın ötesine gidemiyor...
Aslında ötesi var mı
bilmiyorum... Ötelerle de
ilgilenmiyorum... Hem
ötelenmeye de alıştım... Şiddetli rüzgardan sonra kırılan;
yeryüzündeki
bütün filizlerin mahzunluğu var üzerimde... Belki
rüzgara küstüm... Belki de
dalgalara küskün kıyıların yılgınlığıdır üzerimdeki... Ya da; gecenin gündüze kavuşma sevdasının;
İmkansızlığıdır; yaşama dair umudum...
Hayattan ne umduğumu dahi; unuttum...
Bir
şansızlığım unutmadı beni; bir de hoyrat zaman... Yıllar çok hırpaladı benliğimi; nasılda yorgunum
yaşamaktan.... Belki de; yaşamak için savaşmaktan...