Ellerimiz birbirine ha değdi, ha değecek… Masada ikimizin aynı anda tuzluğa uzanması tesadüf mü? Yan yana yürürken ellerimizin sürtünmesi, tesadüf değil herhalde?
Yıllar önce çok yakın oturmuşuz, belki aynı sokakta yürüdük. Ortak arkadaşlarımız varmış kaç tane, neden daha önce karşılaşmadık?
Benim okuldan ayrılıp başka bir okula geçtiğim yıl, o gelmiş. Bir yıl daha kalsam demek…. Yazın aynı yere tatile gidiyormuşuz..
O da kitap okumayı, sinemaya gitmeyi seviyormuş. Üstelik aynı kitapçıya sık sık gidiyormuşuz. Kadıköy’de şu meşhur köfteci ikimizin de uğrak yeriymiş.
“Seni bir yerden tanıyor gibi hissediyorum” demişti. Ben de öyle hissediyordum. Çok tanıdık, çok bildik, öyle aşinaydım ki gözlerine, cümlelerine, hareketlerine. Oysa hiç yan yana gelmemişiz.
Farklı senelerde aynı yabancı dil kursuna gitmişiz. Ne kadar çok ortak yönümüz var, konuş konuş bitmiyor.
Ah bu eller! Ne zaman dokunacağız birbirimize? Bir an önce kavuşsa tenlerimiz, asıl o zaman tanıyacağız birbirimizi.
İlk öpüşmenin heyecanı onu da sardı mı? O da düşünüyordur mutlaka ama şu eller bir türlü kavuşamadı ki; dudaklarımız kavuşsun! Ya kötü öpüşüyorsa, bütün hayallerim suya düşer mi? Yok canım! İnsan hoşlandığı birini kötü öpüştüğü için terk eder mi? Kötü öpüşmesi, kötü seviştiğinin bir göstergesi midir? Ya tenim tenini sevmezse?
Hep şu anda donup kalsak olmaz mı? Hep eli elime değecek mi heyecanı olsa.. O zaman da sıkılırdık ama.. Ya ilk sevişmemizde hiç hoşlanmazsak birbirimizden, iki mutsuz olarak bitirirsek geceyi?
Yok, yok! Bu kadar teğet geçirmişse hayat bizi, karşılaştırmak için mutlaka doğru zamanı beklediğindendir. Acemiliğimize gelip harcamayalım aşkı diye, bu kadar yol dolaştırmıştır. Kulağımızı boşuna mı tersten gösterdik? Peki, ya tam tersiyse? Aslında hiç karşılaşmamız gerekiyorsa?
Ah kader! Benim seninle başım dertte! Keşke şu soruların cevabını, zamandan başkası verebilse…
Candan Ünal
Yıllar önce çok yakın oturmuşuz, belki aynı sokakta yürüdük. Ortak arkadaşlarımız varmış kaç tane, neden daha önce karşılaşmadık?
Benim okuldan ayrılıp başka bir okula geçtiğim yıl, o gelmiş. Bir yıl daha kalsam demek…. Yazın aynı yere tatile gidiyormuşuz..
O da kitap okumayı, sinemaya gitmeyi seviyormuş. Üstelik aynı kitapçıya sık sık gidiyormuşuz. Kadıköy’de şu meşhur köfteci ikimizin de uğrak yeriymiş.
“Seni bir yerden tanıyor gibi hissediyorum” demişti. Ben de öyle hissediyordum. Çok tanıdık, çok bildik, öyle aşinaydım ki gözlerine, cümlelerine, hareketlerine. Oysa hiç yan yana gelmemişiz.
Farklı senelerde aynı yabancı dil kursuna gitmişiz. Ne kadar çok ortak yönümüz var, konuş konuş bitmiyor.
Ah bu eller! Ne zaman dokunacağız birbirimize? Bir an önce kavuşsa tenlerimiz, asıl o zaman tanıyacağız birbirimizi.
İlk öpüşmenin heyecanı onu da sardı mı? O da düşünüyordur mutlaka ama şu eller bir türlü kavuşamadı ki; dudaklarımız kavuşsun! Ya kötü öpüşüyorsa, bütün hayallerim suya düşer mi? Yok canım! İnsan hoşlandığı birini kötü öpüştüğü için terk eder mi? Kötü öpüşmesi, kötü seviştiğinin bir göstergesi midir? Ya tenim tenini sevmezse?
Hep şu anda donup kalsak olmaz mı? Hep eli elime değecek mi heyecanı olsa.. O zaman da sıkılırdık ama.. Ya ilk sevişmemizde hiç hoşlanmazsak birbirimizden, iki mutsuz olarak bitirirsek geceyi?
Yok, yok! Bu kadar teğet geçirmişse hayat bizi, karşılaştırmak için mutlaka doğru zamanı beklediğindendir. Acemiliğimize gelip harcamayalım aşkı diye, bu kadar yol dolaştırmıştır. Kulağımızı boşuna mı tersten gösterdik? Peki, ya tam tersiyse? Aslında hiç karşılaşmamız gerekiyorsa?
Ah kader! Benim seninle başım dertte! Keşke şu soruların cevabını, zamandan başkası verebilse…
Candan Ünal
