Aşkların acı çekmek için başlamadığını öğrenemedik hiçbir zaman sanırım bu gidişle öğrenemeyeceğiz. Neden diye kendime sorduğumda toplumda çok sevilen hikayeler geliyor aklıma. Ferhat ile Şirin, Kerem ile Aslı, Arzu ile Kamber vs… Hepsinde acı hepsinde ıstırap hepsinde keder. Ne kadar garip bize öğretilen aşk ; aşk acı çekmektir. Oysa aşk çok farklı duygulara gebe tabi anlamasını bilene. Sabah tatlı bir tebessümle uyanmaktır aşk hayata daha pozitif bakabilmektir aşk kendin olabilmektir herşeyden öte. Sadece onun yanında egolarından kurtulup kendini huzura bırakabilmektir. Aşkı acı çekmek için kullanan sadistleriz diye düşünmeden edemiyorum. Nedir bu kendine ıstırap çektirme hevesi buna da bir anlam verebilmiş değilim.
Bu hayatı kendimiz için zorlaştırmak biz insanların çok sevdiği bir duygudur. Oysa yaşamak basittir zor olan basit yaşamayı bilmektir. Kendimiz olabilmek yeterlidir ,başkalarını mutlu etmek için çabalamak yerine kendimizi mutlu ederek yaşamak tek yapmamız gereken şeydir. Çünkü zor olan şey herkesi mutlu etme çabasıdır zira bu çabanın ne kadar boş olduğu hepimiz tarafından bilinmekte ama ne hikmetse uygulamaya gelince sıfırın altında sürünmekteyiz.
Mutlu olmak sabah uyandığında buz gibi soğuk havayı ciğerlerine çekebilmektir. Nefes alıyorsan eğer bu hayat gerçekten yaşamaya değer.
Bu hayatı kendimiz için zorlaştırmak biz insanların çok sevdiği bir duygudur. Oysa yaşamak basittir zor olan basit yaşamayı bilmektir. Kendimiz olabilmek yeterlidir ,başkalarını mutlu etmek için çabalamak yerine kendimizi mutlu ederek yaşamak tek yapmamız gereken şeydir. Çünkü zor olan şey herkesi mutlu etme çabasıdır zira bu çabanın ne kadar boş olduğu hepimiz tarafından bilinmekte ama ne hikmetse uygulamaya gelince sıfırın altında sürünmekteyiz.
Mutlu olmak sabah uyandığında buz gibi soğuk havayı ciğerlerine çekebilmektir. Nefes alıyorsan eğer bu hayat gerçekten yaşamaya değer.
