Dudakların, buz soğuğu. Ölümü tatmış gibisin. O gözler benden uzak, bir şeylerin arkasına takılıp benden gitmiş gibisin.
Tamamlanamamış bir şeyler var aramızda, hep asılı kalan, hiç yere temas etmeyen. Ve bu havada kalış ikimizi de büyük bir boşluğa itiyor. Birbirimizden koparan, soğuk, ölüm tadında bir boşluğa.
Söylenen tüm sözler anlamsız, kurulan tüm cümleler çarpık. Zıtlıkları bir arada tutuyorsun, ama bunu yaptığının farkında değilsin. Yaşadığını sanıyorsun ama çoktan ölmüş ve çürümeye başlamışsın haberin yok.
Kandırmaların, hep kendine yönelik. Kandıramazsın karşındakini, kendini kandırdığın kadar. Kişinin kendine yaptığını etrafındakiler toplanıp yapmaya çalışsa yapamazlarmış zaten. Zararın hep kendine ve kendine verdiğin her zarar direk olarak da bana.
Kendinden gitmiş gibisin. Kendinden giderken beni de benden almış gibisin. Azrail’le burun buruna gelmiş, son nefesini onun o keskin ellerine bırakmış gibisin. Artık dudakların cennet sıcaklığını değil, ölümün soğuğunu taşıyor. Ve sen her geçen saniye biraz daha soğuyorsun. Her geçen saniye benden biraz daha gidip beni arkandan yas tutmaya zorluyorsun…
~ YasSmin
