Geçenlerde Çamburnu'na gittim! Hava birazcık serindi... Çam ağaçlarının arasından, o dar patikadan tırmanıp gizli yerimize gittim.Üzerine oturup denizi seyrettiğimiz kaya parçası yerli yerinde duruyordu,ama sanki biraz daha yosun kaplamıştı üzerini. Orman gülleri de yerli yerindeydiler... Yaşadığımız o güzel günlerde olduğu gibi; yine yaşanacak
güzel anların sırdaşı olmak için bekliyorlardı sessizce... Karadeniz'de hiç değişmemişti. Senin de dediğin gibi; hiç bıkmadan şarkısını mırıldanmaya devam ediyordu yine. Ve sahile vuran dalgalarının sesi hala çok güzeldi...
Birlikte uzandığımız yere yattım sırt üstü. Gözlerimi kapattım...
Ansızın beliriverdi yüzün. Yine o tatlı gülüşünle, sıcaklığınla
yanıbaşımdaydın sanki... Ellerini tuttum, sarıldım sana. Her zaman yaptığıngibi, başını omuzuma yasladın; uzaktan geçen gemileri seyrettik birlikte...
Orada öylece, gözlerim kapalı ne kadar kaldım hatırlamıyorum. Dalıp gitmiş miydim, düşmü görüyordum, yoksa uyanık mıydım? Bilmiyorum. Birden sanki birisi koluma dokunur gibi oldu. Sonra senin o ılık nefesini ve
saçlarını yüzümde hissettim sanki bir an... İrkilip, doğruldum uzandığım yerden... Kimse yoktu. Gözlerimdeki yaşları elimin tersiyle silerken,seslendim sana;
- Burada mısın?
Hafif bir esinti oldu, birkaç yaprak kıpırdadı, cevap veren olmadı... Ama
oradaydın değil mi güzelim? O sendin! Biliyorum...
Son buluşmamızda söylediklerini hatırladım yine...
- Şu uzaklardaki gemilere bak! Bir yerden gelip, bir yere gidiyorlar sessizce... Kimbilir ne acılar, ayrılıklar taşıyorlardır. Bir gün bende böyle bir gemiye biner, sessizce çekip gidersem ne yaparsın?..
Elimi dudaklarına götürüp nasıl da susturmuştum seni...
Unutamadım seni be güzelim... Hele o bir dağ esintisi gibi insanın içini ürperten güzel gülüşünü hiç unutamadım. Çok yıllar geçti sen gideli.
Ama sensizliğin sızısı hiç gitmedi yüreğimden...
Dönüş yolunda yine kasabaya uğradım, doğruca sana geldim; mezarına o sevdiğin güllerden bırakmak için... Bu kez saklanmadım. Barınaktaki balıkçılar gördü beni... Mezarlık bekçisi de gördü. Önünden geçip giderken,
seslendi arkamdan;
- Yıllardır o gülleri sen mi getiriyordun Abi!...
Cevap vermedim. Arabama binip uzaklaşırken aklıma biryerlerde okuduğum bir İskandinav Atasözü geldi;
"Çok sevdiğin birini kaybettiğin gün yüreğinde 40 mum yanmaya başlar,hergün bir tanesi söner, ama sonuncusu hiç sönmez, içimizde hep yanmaya devam eder..."
- Evet bayım, yüreğimdeki son mum yandıkça evet! diye bağırdımarabanın açık penceresinden dışarıya. Sonra mırıldandım kendi kendime;
- Yüreğimdeki mumların hiçbirisi sönmedi ki daha!...
Çok sevdiğiniz birisine,
Doya doya "SENİ SEVİYORUM" diyememek...
Ne zordur bilir misiniz?...
Arayın sevdiğinizi hemen şimdi!...
"SENİ SEVİYORUM!" diye haykırın hiç bıkmadan...
[url=http://www.starteasy.com/cgi-bin/send2friend.cgi][/url]
güzel anların sırdaşı olmak için bekliyorlardı sessizce... Karadeniz'de hiç değişmemişti. Senin de dediğin gibi; hiç bıkmadan şarkısını mırıldanmaya devam ediyordu yine. Ve sahile vuran dalgalarının sesi hala çok güzeldi...
Birlikte uzandığımız yere yattım sırt üstü. Gözlerimi kapattım...
Ansızın beliriverdi yüzün. Yine o tatlı gülüşünle, sıcaklığınla
yanıbaşımdaydın sanki... Ellerini tuttum, sarıldım sana. Her zaman yaptığıngibi, başını omuzuma yasladın; uzaktan geçen gemileri seyrettik birlikte...
Orada öylece, gözlerim kapalı ne kadar kaldım hatırlamıyorum. Dalıp gitmiş miydim, düşmü görüyordum, yoksa uyanık mıydım? Bilmiyorum. Birden sanki birisi koluma dokunur gibi oldu. Sonra senin o ılık nefesini ve
saçlarını yüzümde hissettim sanki bir an... İrkilip, doğruldum uzandığım yerden... Kimse yoktu. Gözlerimdeki yaşları elimin tersiyle silerken,seslendim sana;
- Burada mısın?
Hafif bir esinti oldu, birkaç yaprak kıpırdadı, cevap veren olmadı... Ama
oradaydın değil mi güzelim? O sendin! Biliyorum...
Son buluşmamızda söylediklerini hatırladım yine...
- Şu uzaklardaki gemilere bak! Bir yerden gelip, bir yere gidiyorlar sessizce... Kimbilir ne acılar, ayrılıklar taşıyorlardır. Bir gün bende böyle bir gemiye biner, sessizce çekip gidersem ne yaparsın?..
Elimi dudaklarına götürüp nasıl da susturmuştum seni...
Unutamadım seni be güzelim... Hele o bir dağ esintisi gibi insanın içini ürperten güzel gülüşünü hiç unutamadım. Çok yıllar geçti sen gideli.
Ama sensizliğin sızısı hiç gitmedi yüreğimden...
Dönüş yolunda yine kasabaya uğradım, doğruca sana geldim; mezarına o sevdiğin güllerden bırakmak için... Bu kez saklanmadım. Barınaktaki balıkçılar gördü beni... Mezarlık bekçisi de gördü. Önünden geçip giderken,
seslendi arkamdan;
- Yıllardır o gülleri sen mi getiriyordun Abi!...
Cevap vermedim. Arabama binip uzaklaşırken aklıma biryerlerde okuduğum bir İskandinav Atasözü geldi;
"Çok sevdiğin birini kaybettiğin gün yüreğinde 40 mum yanmaya başlar,hergün bir tanesi söner, ama sonuncusu hiç sönmez, içimizde hep yanmaya devam eder..."
- Evet bayım, yüreğimdeki son mum yandıkça evet! diye bağırdımarabanın açık penceresinden dışarıya. Sonra mırıldandım kendi kendime;
- Yüreğimdeki mumların hiçbirisi sönmedi ki daha!...
Çok sevdiğiniz birisine,
Doya doya "SENİ SEVİYORUM" diyememek...
Ne zordur bilir misiniz?...
Arayın sevdiğinizi hemen şimdi!...
"SENİ SEVİYORUM!" diye haykırın hiç bıkmadan...
[url=http://www.starteasy.com/cgi-bin/send2friend.cgi][/url]
